امن
کُپائي نيڻ،
ايئن مدتن کان،
ويٺو آهيان،
وجود جي جوت جلائي،
سوچيان ٿو،
سونهن ئي حياتي آهي،
سونهن ئي مماتي آهي،
سونهن ئي سڀ ڪجھ آهي.
هن جي نيڻن مان وَهي،
منهنجي نيڻن ۾ اچي ٿي،
حياتيءَ جي ڌارا،
ايئن ئي مسلسل آهي،
وجودن جو تسلسل.
هن جا نيڻ سلامت آهن،
اسان جو وجود،
آهي موجود.
پر او وقت جي ظالم ڌارا،
نه ڪر اهي ڌماڪا،
جو ڇنڀي ويهندو،
هُو اکڙيون پنهنجون،
۽ اسانجو رُوح،
ويندو ڪري پرواز،
ڇرڪي اُڏامندڙ ڪبوترن سان،
آڪاش ڏانهن.