آکيرا
هو تپندڙ صحرائن،
۽اڇي برف جي ڪفن ۾ ويڙهيل،
وادين جي حالتن موافق،
ورهائبو ويو،
پيغمبرن جي ڳوڙهن جيان،
ڌرتيءَ تي،
پر منهنجي قوم کي،
وجود جي برقرار رکڻ جي جدوجهد ۽
آڪاش ۾ پرواز ڪرڻ جي خواهش ڪري،
نڪري آيا سونهري پَرَ،
هو ڪندا آهن پرواز،
پنهنجي دلين جهڙي شفاف،
لڳندڙ هير ۾،
لڏندڙ کيتن مان،
پنهنجي چُنهنبن ۾ کڻي،
سونا روپا داڻا،
موٽندا آهن شام جو،
صدين کان،
ڌرتيءَ جي دامن ۾ ٺهيل،
ڪکائن آکيرن ڏانهن.