چيٽ جي مھيني ۾
هڪ تارن ڀريءَ رات ۾،
آءُ ويٺو هوس،
ڇت تي،
منهنجي ننڍڙيءَ ڌيءُ،
ڏڪندي ڪنبندي،
پنهنجي هٿن ۾،
کڻي چراغ،
لهي رهي هئي ڏاڪڻين تان،
اوچتو هوا جو جھوٽو آيو،
۽ هون جو چراغ وسامي ويو،
هر طرف اوندهه ڏسي،
هن کان رڙ نڪري وئي،
مون پنهنجا نيڻ کڻي،
نهاريو تارن ڀري اُڀ ڏانهن،
۽ لڳم،
هر تارو جيئن،
هڪ چراغ آ.
جنهن کي هٿ ۾ کڻي،
لکين ٻار،
سير ڪري رهيا آهن اُڀ جو،
۽ سوچيم،
جيڪڏهن اُهي چراغ وسامي وڃن
ته اُڀ ۾ ڪيتريون نه
رڙيون بُلند ٿينديون،
ڪيتريون نه رڙيون
بُلند ٿينديون.
(ڪَوي ٽئگور)