چنڊ تارا
چُپ چُپات،
چانڊوڪيءَ ۾ وِهنتل وادِي،
هيڊي هيڊي،
ڪاريهر مڻ،
وئي اُوندهه جو زهرُ چهي،
هِير هلي ۽ ٿي ويا سڀ،
لهرون لهرون،
وڻ ٽِڻ پاڻي،
من تي چڙهيا مڌ جا سرور،
ڪي هيٺ لهن،
ڄڻ مٿي چڙهن،
وچ پاڻيءَ ۾ وهنجي چنڊ،
امرت ڌارا ڌوئي بدن.
سازن تي ايئن،
نچندي ڪُڏندي،
مونکي چيڙايائين ساري رات.
مون به هن کي ڇيڙڻ خاطر،
مُرڪي اڇلايو،
ڳاڙهو ڳاڙهو،
هن ڏي ڏاڙهونءَ ڦول.
گھيرا گھيرا ٿِي ويو سنڌو،
لهرن ڪئي،
ڪنڌ تي ڪتڪتائي،
ٽڪرا ٽڪرا هو پوءِ چنڊ،
۽ لهرن ۾ لُهيا پئي،
سوين ستارا.