حياتي، خدا ۽ تون
گٽار سان سڀ کي پيار آ.
زندگي هڪ ساز آ،
جيڪو پيدا ٿئي ٿو،
آڱرين جي لرزش سان،
گٽار مان،
ڪنهن اپسرا جي،
سونهري وارَ مان،
ڪجھ گھريون دنيا جي فضا ۾،
پيدا ڪري هڪ ترنم،
ٿي وڃي ٿو آڪاش ۾ گم.
زندگي سحر آ،
حياتي لهر آ،
جيڪا دنيا جي سمنڊ مان،
ڏور اڀرندڙ ڳاڙهي سج کان،
وڌندي اچي ٿي ساحلن ڏي،
زندگي ۽ روشنيءَ جو پيغام کڻي،
ڪاهلن ڏي.
حياتي هڪ وِير آ،
ڪنهن پهاڙ جي،
سمنڊ جي سيني ۾ وڌل،
سير آ.
جيڪا زندگيءَ جي چانڊوڪيءَ ۾،
ستارن جهڙي،
واريءَ جي ڏوليءَ ۾،
ڌرتيءَ تي اچي ٿي،
مور جيان نچي ٿي،
۽ ڌرتيءَ جي دامن ۾،
ڪنهن ڊيل جي من ۾،
ڪجھ ڳوڙهن ڦُڙا ڇڏي،
هڪ نئون عزم اَڏي،
وڃي ٿي واپس،
سمنڊ جي عدم ۾،
خدا بنجي،
پنهنجي ئي قدم ۾.
خدا ڇا آهي؟
ڄاڻان ٿو ڪجھ ته آهي،
خدا ڪنهن ويران بيابان ۾،
يا
ريگستان ۾،
پاڻيءَ سان ڀريل کوهه آ،
خاموش آ،
صرف روح آ.
۽ ان جي مالهه جون لڙڪندڙ،
ڪنگريون،
جيئن چوڌاري بي جان فرشتا،
۽ وچ ۾ خاموش ديوتا.
بي وس ۽ لاچار،
نهاري ريگستان جي هن پار.
پر تون ۽ مان او انسان،
مالهه ۾ ٻڌل ٻه حيوان.
جيڪي خدا مان،
فرشتن جهڙيون ڪنگريون،
ڀري ڏيون ٿا،
ريگستانن کي،
آباد ڪريون ٿا،
بيابانن کي.
تون مان ۽ خدا،
هڪ ٻئي ۾ چيپيل،
سوليءَ سَوڙهه جيان،
اڇن ڪڪرن،
آسمان جي ڪوڙهه جيان.
ڪڪرن جو پکي،
جيڪو پرن کان سواءِ،
اُڏامي نه ٿو سگھي،
۽ پَرَ،
جيڪي پکيءَ کان سواءِ،
چُري نه ٿا سگھن.