سنڌ شناسي

تاريخي ماڻهو تاريخي ڳالهيون

ٻارن لاءِ لکيل ھن ڪتاب ۾ سنڌ جي 21 عظيم مدبرن ۽ عالمن جو جيونيون شامل آھن.
دادا سنڌي نه رڳو، وڏن لاءِ لکيو آهي پر سنڌي ٻارن کي سنڌ سان روشناس ڪرائڻ ۽ سنڌي مشاهيرن بابت ڄاڻ جو بار به پنهنجن ڪلهن تي کنيو آهي. ان ڏس ۾، سندن ڪتاب ”سنڌ جو تاريخي ڳالهيون“ وڏي مڃتا ماڻي چڪو آهي. هي ڪتاب ”تاريخي ماڻهو، تاريخي ڳالهيون “ پڻ ان سلسلي جي هڪ ڪڙي آهي، جو اميد ته ننڍن سان گڏ وڏن کي به پسند پوندو. هن ڪتاب جو هر ڪردار سنڌ جي تاريخ ۽ ساهت جو هڪ مڪمل باب آهي. ان ۾ شامل هر ماڻهو، موتي داڻو آهي. هر انسان، مثالي انسان اهي.
  • 4.5/5.0
  • 3689
  • 1078
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • دادا سنڌي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book تاريخي ماڻهو تاريخي ڳالهيون

حسن علي آفندي

جهالت رڳو لکي پڙهي نه ڄاڻڻ کي ڪونه چئبو آهي، پر وقت جي نين تقاضائن کان منهن موڙڻ به جهالت جو ٻيو نالو آهي. هي معاشرو تغير پذير آهي ۽ نوان نوان هنر، فن ۽ فڪر ايندا رهن ٿا. جيڪا قوم وقت کي سڃاڻي ان جو ساٿ نه ٿي ڏئي ته اها مقابلي جي ڊوڙ ۾ بنهه پوئتي رهجي ويندي آهي ۽ تاريخ ۾ ان جو وجود به ختم ٿي ويندو آهي. جن ماڻهن تعصب ۽ تنگ نظري يا روايت ۽ قدامت پسنديءَ وچان، زماني جي نون قدرن ۽ تقاضائن کي قبول ۽ اختيار ڪرڻ کان انڪار ڪيو، اهي ٻين ترقي يافته افراد هٿان، پستي ۽ غلامي جي ڪن ۾ غرق ٿي ويا. ساڳي حالت اسان سنڌي مسلمانن سان 1857ع جي جنگ آزادي کان پوءِ ٿي. اسان انگريزن سان دشمني ۽ نفرت وچان، انگريزي ٻولي سکڻ کان ڀڄڻ لڳاسون. ان ڪري جديد علم ۽ فڪر جا دروازا، اسان لاءِ بند ٿي ويا. ان جو نتيجو هي نڪتو جو هندو وقت جو فائدو وٺي وڏن درجن تي پهتا ۽ اسان اقتصادي ۽ سياسي طاقت ۾، توڙي سماجي حيثيت ۽ درجي ۾ هندن کان پوئتي رهجي وياسون. ان وقت سنڌ جو ڪمشنر مسٽر جينڪنس هو. هو سنڌ جي مسلمانن جي تعليمي حالت بابت لکي ٿو ته ” سنڌ جا مسلمان، تعليم ۾ تمام پوئتي پيل آهن، هن وقت ڊي جي سنڌ ڪاليج، ڪراچي ۾ فقط ٽي مسلمان شاگرد آهن ۽ گورنمينٽ هاءِ اسڪول مسلمانن کي تعليم ڏيڻ ۾ بري طرح ناڪام ٿي رهيا آهن.“
اها صورتحال سنڌ جي مسلمانن لاءِ تباهه ڪن هئي ۽ ان کي ختم ڪرڻ لاءِ ڪنهن ترت ڪارگر علاج جي ضرورت هئي. ان وقت حسن علي آفندي، مسيحاءِ قوم بنجي ميدان ۾ آيو ۽ هن سنڌي مسلمانن جي ان بيماري جو واحد علاج ” جديد تعليم“ ۾ سمجهيو هو.
خان بهادر حسن علي پٽ ميان احسان 1830ع ۾ حيدرآباد جي هڪ غريب گهر ۾ ڄائو. خانگي طرح، هن سنڌي، عربي ۽ فارسي تعليم حاصل ڪري، ڪاٺين جي هڪ منڊي تي نوڪر بيٺو. ان کان پوءِ منشي ٿيو، ڪلارڪ ٿيو ۽ پنهنجي محنت ۽ جفاڪشي سان انگريزي سکي، قانون ۾ مهارت حاصل ڪري وڪيل ٿيو. هو ڪراچي جو پهريون مسلمان وڪيل هو. وڪالت مان هن تمام گهڻو پئسو ڪمايو ۽ سندس شماران وقت جي آسودن گهراڻن ۾ ٿيڻ لڳو. پر اها دولت ۽ پئسو هن کي پنهنجي قوم کان ڌار نه ڪري سگهيو. هو پنهنجي قوم جي ڪرندڙ حالت کان غافل نه هو. کيس ان جي بهتري ۽ بهبودي جو خيال ستائيندو رهندو هو. هن مسلمانن جي ڀلي لاءِ پهرين ” انجمن اسلام“ قائم ڪئي، جنهن کي سرڪار طرفان مالي مدد ملڻ لڳي. هن انجمن جي ڪوشش سان ڪراچي ۽ سنڌ جي ٻين شهرن ۾ مسلمان ڇوڪرن ۽ ڇوڪرين لاءِ اسڪول کليا ۽ تعليم ۾ واڌارو آيو. اهڙي طرح سنڌي مسلمان ڪجهه جديد علم سان روشناس ٿيا.
هن دور ۾ حسن علي کي پنهنجن ٻارن جي اعلى تعليم لاءِ علي ڳڙهه وڃڻو پيو. اتي هن ڏٺو ته جيڪر سنڌ جي مسلمانن لاءِ نه ڇونه، هن قسم جهڙو ڪاليج ڪراچي ۾ قائم ڪجي. بس! اتان موٽڻ کان پوءِ، هن اها ڪوشش شروع ڪري ڏني. هو هڪ باهمت ۽ مڙس ماڻهو هو. پنهنجي ذاتي همت ۽ ڪشالي سان، ايڏو مان ۽ مرتبو حاصل ڪيو هئائون ان ڪري سندرو ٻڌي هن ڪم ۾ هٿ وڌائون. ماڻهن جي ميڙن کي خطاب ڪيو. وڏيرن، زميندارن ۽ سرمائيدارن کي منٿون ڪيون. چندا وصول ڪيا. هو ان مقصد خاطر، مدراس ۽ ڪلڪتي تائين به بيک مڱڻ ويو. سندس مخالفت به وڏي پئماني تي ٿي. ڪن کيس انگريزن جو پٺو سڏيو. ڪن ان تعليم کي اسلام جي خلاف سڏيو، ڪي وري مدرسته الاسلام کي ” مدرسه شياطين “ چوڻ لڳا. پر هن دل ۾ نه لاٿي. کيس هي خبر هئي ته چڱي ڪم جي هميشه مفاد پرست مخالفت ڪندا آهن. هو قوم جي ترقي کي پنهنجي انا جي خلاف سمجهندا آهن. هن پنهنجي ذاتي بي عزتي کي قوم جي ڀلي تي قربان ڪري ڇڏيو. مدرسي لاءِ هن لاڳيتو ٻارهن سال محنت ڪئي ۽ آخر پهرين سيپٽمبر 1885ع ۾ هن جو بنياد پيو ۽ هڪ مسواڙي جاءِ ۾ ڪم ڪرڻ شروع ڪيو. داخلا جي رٿا هيءَ تيار ڪئي ويئي ته ” سنڌ جي 52 تعلقن مان في هڪ هوشيار ڇوڪرو هڪ تعلقي مان جديد تعليم مطابق چونڊيو وڃي ۽ انهن جي تعليم، تربيت رهائش ۽ کاڌي خوراڪ جو بندوبست ڪاليج طرفان ڪيو وڃي. انهن جي پاس ٿيڻ کان پوءِ، تعلقن مان ساڳي طرح ٻيا نينگر به چونڊڻ گهرجن. اهڙي نموني اهو تعليمي سلسلو هلندو رهي.“ مدرسي شروع ٿيڻ کان پوءِ آفندي چپ ڪري نه ويٺو، پر ان بلڊنگ لاءِ ڪوشش ڪري عاليشان عمارت به ٺهرائي.
سنڌ مدرسي کي اسان جي تاريخ ۾ وڏو مقام حاصل آهي، هن اڻ مٽ نشان ڇڏيا آهن. هن مدرسي سنڌ جي مسلمانن ۾ تعليمي، ادبي، قومي، ۽ سياسي سجاڳي پيدا ڪئي. هن وڏا وڏا عالم، بزرگ ۽ سياستدان پيدا ڪيا، جن اڳتي هلي تحريڪ آزادي ۽ ادب ۾ اهم ڪردار ادا ڪيو. قائداعظم محمد علي جناح، غلام حسين هدايت الله، ڊاڪٽر دائود پوٽو، علامه آءِ آءِ قاضي، اي ڪي بروهي، پروفيسر سيد غلام مصطفى شاهه، شمشيرالحيدري اهڙا شخص آهن جن جو ملڪ ۽ ملت لاءِ ڪيل خدمتون تاريخ جو هڪ باب آهن ۽ ان تاريخ جي سونهري باب جو نقطئه آغاز مرحوم حسن علي آفندي آهي، جنهن ثابت ڪيو ته ” انسان مرندا نه آهن، پر پنهنجن ڪارنامن سبب سدائين زنده رهندا آهن. “