هير ۾ هڳاءُ
خوشي هڪ شاعر جي واڌاري ٿيڻ تي نه پر ان ڳالهه تي ٿي رهي اهي ته هو جيترو بهترين سگهڙ آهي اوترو ئي سندر سندس شاعري جو روپ آهي، مان صالح عباسي کي ڪجهه سالن کان ئي پڙهيو آهي، صالح عباسي جيڪا محنت سگهڙ ٿيڻ ۾ ڪئي ۽ پنهنجي استاد محمد ملوڪ عباسي جي صحبت ۾ رهي جيڪي ڪشالا ڪڍيا سي کيس اڄ سٺي شاعري لکڻ ۾ ڪم اچي رهيا آهن. صالح عباسيءَ جي زندگيءَ جون سڀئي تلخ حقيقتون سندس شاعريءَ جي سونهن آهن، ماڻهو کي ڄمڻ کان مرڻ تائين زندگي گهڻو ڪجهه ڏيندي، سيکاريندي ٿي اچي. ماڻهو به زندگيءَ کي گهڻو ڪجهه ڏيندو ٿو رهي. هي ڏيڻ وٺڻ جي ڳالهه آهي، تون مون کي ياد ڪر ته مان توکي ياد ڪيان واري ڳالهه.
ڏات به ائين ئي آهي هر وقت ائين ٿي چوي ته تون مون کي رت پيار، مان توکي ست ڏيان. اصلي سڄي ڳالهه آهي. ادب، اخلاق احترام ۽ قدر جي فن سان سچائيءَ جي جيڪي فن سان سچا نه ٿيندا اُهي سچا فنڪار تخليقڪار به نه ٿيندا. اهو فن شاعري هجي يا ڪو ٻيو، سٺي شاعري ڪرڻ لاءِ فن، موضوع خيالن ۾ وشالتا ٻوليءَ جو يا لفظن جو صحيح استعمال هجڻ ضروري آهي، صالح عباسي جي شاعريءَ ۾ اُهي سڀئي گهر جون موجود آهن.
صالح عباسيءَ جي شاعريءَ ۾ فن و فڪر جو سهڻو سنگم موجود آهي. هن جي شاعريءَ ۾ آس ۽ نراس جي پئمانن جو جلترنگ پنهنجو آهي، مون کي ياد آهي ته صالح عباسيءَ فيس بوڪ تي هڪ غزل رکيوهيو،جنهن تي منهنجي هم اثر سينيئر شاعر سائين وشال روئي ڏنو هيو. ان کان وڌيڪ مون وٽ ڪو به اعزاز ناهي، صالح عباسي کي ڏيڻ لاءِ بس اها دعا ڪيان ٿي ته هيءُ صالح عباسي سچائيءَ جي راهه تي هلندي محبت جو مسافر هڪ ڏينهن پنهنجي مقصد جي مومل ضرور ماڻيندو. جنهن جي بنديا ۾ هڪ نئين صبح جو ستارو هوندو ۽ پرهه هن جي خيالن تي کير ضرور هاريندي ۽ هن جا خيالن جا کيت هير ۾ هڳاءُ بڻبا!
شاهده کوکر/لاڙڪاڻو