جڏهن کان رکي ٿي صنم بي رُخي،
تڏهن کان وئي آ رُسي زندگي.
منجهند ويل مرڪي لنگهي باغ مان،
اچي وئي گلن ۾ سَکي تازگي.
جڏهن پاڻ سان تو ڪئي گفتگو،
ڏسي توکي مُرڪي پئي آ رسي.
جڏهن عشق توکي ڏٺو روبرو،
تڏهن کان اسان تي لٿي شاعري.
جڏهن سِرُ عباسي جهڪيو تو اڳيان،
ته پوري وئي ٿي سڄي بندگي.
*