مان مٺا آيس هلي مهمان تنهنجي ڳوٺ ۾،
سڀ ڏسي مون کي ٿيا حيران تنهنجي ڳوٺ ۾.
ڳوٺ ڳليون گهر اباڻا سڀ وساري مون ڇڏيا،
جيئن پوي توکي نه ڪو نقصان تنهنجي ڳوٺ ۾.
من جو مرڪز يار ڪعبو ڳوٺ تنهنجي کي مڃو!
ٿو ڏسي سجدو ڪري ايمان تنهنجي ڳوٺ ۾.
پيار تي فتويٰ ڏني قاضي ته هئي قتلام جي،
عشق قاضي کي لڳو ٿي ڪانُ تنهنجي ڳوٺ ۾.
آخري آ وقت “صالح” کي سڏي ڀاڪر ته پاءِ!
ڪو عباسيءَ تي ٿئي احسان تنهنجي ڳوٺ ۾.