ڀيانڪ موت جو منظر اوهان جي موڪلاڻي آ،
زبان خاموش نيڻن ۾ ويو ڀرجي ته پاڻي آ.
وڃي سمجهي پئي سڀ ڪجهه نه ٿي پر پيار هو ارپي،
نٽائي ٿي وڃي شايد وڏي سرتي سياڻي آ.
ڪُهين ڇو ٿو ڪري ڪاري ڏيائين سِرُ ڪٽي بابا،
جهڪائي پيءُ آڏو سِرُ چيو نياڻي نماڻي آ.
اڪيلي ڪيترو “صالح”! ڀلا ويهي سنڌوءَ ڪپ تي،
اچانڪ شام ڌاري ڪونج هيڪل هو اڏاڻي آ.