موهن جي دڙي ڀرسان،
هڪ شخص سٻاجهو هو،
ڄڻ موهن جو ماڻهو،
موٽي ڪو آيو هو،
جيئن ناءُ سدورو هيس،
اهڙو ئي سدورو هو،
بچپن ۾ يتيميءَ جا،
هن دور به گهاريا ها،
پر پيار پڙهائيءَ سان،
هن جو هو رهيو گهرو،
هن پنڌ ڪيا ايڏا،
جو پير ڦٽي پهتو،
پر پوءِ به ٿڪو نه ڪڏهن،
هلندو ئي رهيو هيڪل،
هن عشق الستي هو،
پاليو پنهنجي من ۾،
مزدور جو ساٿي هو،
هاريءَ جو هڏ ڏوکي،
استاد به نيٺ بڻيو،
۽ ساٿ ڪتابن سان
ٻارن سان رهيو هن جو،
“سوڀي” سان ساٿ رکي،
تحريڪ هلائي هُنَ،
ڄڻ لاٽ جلائي هُنَ،
اڄ به خوشبو وانگي،
ساهن ۾ سمايل آ،
۽ اڄ به وني هن جي،
پئي راهه نهاري ٿي،
۽ هن کي سنڀاري ٿي،
پئي روز پڪاري ٿي،
۽ لڙڪ به هاري ٿي،
۽ لڙڪ به هاري ٿي.
*
استاد سدورو عباسي لاءِ جنهن ا.ب.ٻ کان وٺي تحرير تقرير جو فن سيکاريو