هوءَ اسان کان رات رُسي وئي،
ڄڻ ته سموري ڏات رُسي وئي.
هن جي پويان آءُ لڳي پيس،
مون کان منهنجي ذات رُسي وئي.
ٿر جا مولا ڏس تون مون کي،
ٿر کان ڇو برسات رُسي وئي.
“صالح” ڪيڏي حيرت آهي،
رات به مون کان رات رسي وئي.
شاعري
رُوح جُون روُلاڪِيون
هي ڪتاب صالح عباسي جي شاعريءَ جو پهريون مجموعو آهي. صالح عباسي غزل جو خوبصورت شاعر آهي. سندس ڪتاب ”روح جون رولاڪيون“ ۾ شامل غزل، وايون، نظم ۽گيت سندس احساساتي ڪيفتين جو اهڙو نچوڙ آهن، جنهن ۾ سندس اظهار جو انداز پڻ سادو، سلوڻو ۽ منفرد آهي، اهوئي سبب آهي جو سندس ڪوتائن ۾ پيار جي پهرين چميءَ وانگر روحاني رولاڪين جو ذڪر بجانب نظر اچي ٿو.
- 4.5/5.0
- 1913
- 540
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- صالح عباسي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- پبلشر نوٽ
- ليکڪ پاران
- مهاڳ
- هير ۾ هڳاءُ
- حرف حرف هڳاءُ
- پاپ ننگر ۾ صالح هڪ ويڳاڻو ماڻهو
- تاثر : رولاڪي ڪنهن جي روح جي!
- دل وچان چند لفظن جي ڀيٽا
- شاعري جو ماهقابُ، خوبصورت انتخاب
- سمبارا جو شاعر
- غزل نه گم ٿيڻ جهڙا
- هو جيڪو مسلسل تحرڪ ۾ رهي ٿو
- مبارڪون
- التجا
- غزل
- سنڌ سڄيءَ جا سارا ماڻهون،
- هيڪلي زندگي ڪو سهارو نه آ،
- منظر سهڻا سارا مرڪيا،
- باهه اندر ۾ ڀڙڪي پئي آ،
- خاڪ ٿي وئي هر خوشي ڄاڻي نه ٿو،
- ڌرتي هي ديوانا ماڻهو،
- اسان کان اجايو ڪنارا نه ڪر!
- سار جي ڪنهن شام ۾ سڏڪا ڀري،
- تعبير بنا سپنا،
- منهنجي نگاه ۾ تون،
- لڳئي شل نه ڪنهنجي نظر لاڙڪاڻا،
- وفائون لاڙڪاڻي جون، جفائون لاڙڪاڻي جون،
- گُهري مون زندگي جنهن کان ڪري منهن موڙ ماري ٿو،
- مارن مک تي مرڪون گهرجن،
- اچو اورتي اور اوريو اسان سان،
- ڪنهن جي ڳُڻَ ۾ ڳڻجي ويندينءَ،
- خوابن جي تعبير ٿي گهرجي،
- تون زهر پيالو پياريو جي،
- اڇا ٿي وار ويا سڪ ۾ سڄڻ ڏاڍو سڪايو تو،
- ڀيانڪ موت جو منظر! اوهان جي موڪلاڻي آ،
- ڪڏهن حال ڪنهن کي ٻڌائي نه سگهندين،
- ماحول کان ٿي باغي دنيا ٿو نئين چاهيان،
- چاهه تنهنجي ڪيو چريو آهي،
- تو سوا اُجڙي ويا سينگار منهنجي ڳوٺ جا،
- چور آ پيري ٿيو مان ڇا ڪيان؟
- کلڻ تنهنجو غضب جو آ،
- تو لئه مون محلات سجائي سپنن جي،
- سڀ سهي سرتي ويس،
- سوچ منهنجي کي سدا سرهاڻ بخشيندي وئي،
- روح کي راحت ملي جي تون اچين!
- تنهائي ٿي ماري آ!
- ملائي تو نظر آهي،
- سکن جا او ساٿي ڏکن ۾ هلي آ،
- من ئي من ۾ تڙپان ٿو،
- هڪ ته اسان کي رسمن ماريو،
- قيمتي آ زندگي سانڍي رکو،
- محفل لٽي هليو وئين،
- ڇڏيون ڏيهه سارو هي سنسار ويندم،
- ويندي عذاب ارپي،
- رات سموري هت سار پئي جاڳي؟
- هوءَ اسان کان رات رُسي وئي،
- آ هلي تون روح راڻا!
- آدمي وانگي ڀُري ٿو وقت ڀي،
- جدا يار ٿي تون ڪنارا نه ڪر!
- سدا عشق پنهنجي عبادت بڻايو،
- دل جون دعائون تو لئه دلبر،
- مان مٺا آيس هلي مهمان تنهنجي ڳوٺ ۾،
- “اگهاڙا پير ٽانڊن تي” مٺا ماتام جاري آ،
- اڃان نوخيز نظرن جو مٺا منظر نه ٿو وسري،
- ڀيانڪ موت جو منظر اوهان جي موڪلاڻي آ،
- اڄ رات نئين جانان،
- تو بن نراس آهيان،
- اسان لئه ته ڪعبو پرين گهر اوهانجو،
- جڏهن کان رکي ٿي صنم بي رُخي،
- لڙڪن لارون لاڙي ويٺو،
- جلدي ڪر تون موٽ ڀٽائي!
- شيطان ٿو لڄي ٿئي انسان کي ڏسي،
- مٺا تون جي روئندي سوين جيءَ جهرندا،
- تو بنان زندگي آ اڌوري صنم،
- تو بن منهنجون ڪهڙيون عيدون،
- خوابن جي تعبير کڻي آ،
- پهريان پيار ڪري اظهار ڪري،
- ڪڏهن ڀي اسان کي وساري نه سگهندين،
- اڇا ٿي وار ويا سڪ ۾ سڄڻ ڏاڍو سڪايو ٿي،
- خوشبو خوشبو آ تر منهنجو،
- دلبر تنهنجي پاسي آيس،
- ڪجهه ڪرڻ جي جستجو رهجي وئي،
- تڙپ وئي آ وڌي آءُ جلدي سَکي،
- جيون هيڪل گذري ڪيسين،
- خوبصورت سار جهڙي ڇوڪري،
- عمر ساري هُنَ ڪئي آ بندگي،
- وايون
- هوءَ ڪير اچي بيٺي،
- برساتون برسيون،
- رات سموري پئي،
- ويٺو نيڻ جلائي،
- اکڙيون بند ڪري،
- نيڻن ۾ وکريل،
- اوندهه سارو تر،
- تنهنجي ڳل جو سانوري،
- ڪيترو ويا هن وڻي،
- بارش برسي منظر مرڪيا،
- هو راڻو ٿو ڳائي،
- نظم
- رولاڪ
- رات دڙي تي چانڊوڪيءَ ۾،
- آءُ اسان لئه او ساجن تون،
- موهن جي دڙي ڀرسان،
- مَنَ جي آڳُرَ تي اڄ مرڪي،
- نه ڪائي روشني ڪاٿي،
- بچپن
- گيت
- رات رنو ڪو نماڻو ماڻهو،
- پرين باغ دل جو اجاڙيون هليو وئين،
- سنڌڙيءَ جو نقشو نروار آ ٽوپي،
- منهنجو تون منٺار آن سائين!
- جيڪو سانگين سورَ گهٽائي،
- چڱو يار جاني اٿي موڪلاڻي،
ڄڻ ته سموري ڏات رُسي وئي.
هن جي پويان آءُ لڳي پيس،
مون کان منهنجي ذات رُسي وئي.
ٿر جا مولا ڏس تون مون کي،
ٿر کان ڇو برسات رُسي وئي.
“صالح” ڪيڏي حيرت آهي،
رات به مون کان رات رسي وئي.