اڇا ٿي وار ويا سڪ ۾ سڄڻ ڏاڍو سڪايو ٿي،
ڪڏهن ايندين الائي تون نه نياپو ڪو منجايو ٿي.
ويا ويران ٿي پکڙا سڄڻ توکي سنڀاريندي،
الائي ڳوٺ ڇو پنهنجو پرين پيارا ڀلايو ٿي.
بندا ڪيڏا گندا آهيون نه مٽ تنهنجي سڄڻ سهڻا،
نوازش ڪر غريبن تي خدا ڪيڏو وڌايو ٿي.
پرين صالح جي گهر کان جي گذر تنهنجو ڪڏهن بي ٿئي،
اسان پنهنجو پرين گهر هي سڄو تو لئه سجايو ٿي.
*