پرين باغ دل جو اجاڙيون هليو وئين،
اسان کي او مٺڙا تون ماريون هليو وئين.
سڪي هي صدين کان ڪيئي سال ٿي ويا،
سواءِ تنهنجي سهڻا هيڻان حال ٿي ويا،
اسان کي سفا تون وساريون هليو وئين.
اسان جي ته دل ۾ سدا تون ئي رهندين،
مگر مون کي تون ڀي وساري نه سگهندين،
ٻٽي لڙڪ هاري نهاريون هليو
ڪڏهن تو کي “صالح” وساري نه سگهبو،
وٺي ناءُ تنهنجو پيو توکي سڏبو،
مگر يار واعدو وساريون هليو وئين.
*