سمبارا جو شاعر
صالح عباسي منهنجو پراڻو دوست هن سان پهرين ملاقات به ڪافي سال اڳ ڪنهن سنڌي فلم جي رڪارڊنگ دوران ٿي. ان دؤر ۾ ڊرامن ۽ فلمن جو ڀوت سوار هوندو هيو.
بعد ۾ ملاقاتون دوستيءَ ۾ تبديل ٿي ويون. هن پنهنجي مفلسيءَ واري دؤر ۾ به زندگيءَ کي انجواءِ ڪيو آهي، هي ڏاڍو بهادر شاعر آهي، جيڪو حالاتن سان مخلسيءَ جي سختين سان مُنهن ڏيندو رهيو آهي. منهنجي خيال ۾ هن جي زندگيءَ جي بقا ۾ شاعريءَ جو وڏو هٿ رهيو آهي.
صالح عباسيءَ جي شاعريءَ ۾ هڪ پاسي ڌرتيءَ جو درد ٿو ملي ته ٻئي پاسي سمبارا جو سور ۽ سونهن جي چترڪاري به ملي ٿي، هڪ غزل ۾ لکي ٿو ته
“صالح کي آ طاقت ڪهڙي،
دشمن کي آ نارن ماريو.”
ڌرتيءَ لاءِ لڳندڙ نارا واقعي گهٽ ڪونه آهن، هڪ ٻئي نظم ۾ لکي ٿو ته:
ڄڻ موهن ۾ آءُ رهان ٿو،
۽ موهن آ منهنجي مَنَ ۾.
اهڙن سٽن مان محسوس ٿو ٿئي ته موهن جي دڙي جي ڀرسان جنم وٺڻ جو به ڪافي اثر آهي هن تي.
موهن جي دڙي جي مٽيءَ جي خوشبو ئي پنهنجي من کي موهي وجهي ٿي ۽ ياد ڏياري ٿي ته سنڌ هزارين سال پهريان به سنڌ آهي.
صالح جو سمورو ڪتاب خوبصورت آهي، دعا اهي ته سدائين اهڙي شاعري سرجيندو رهي. اياز جي هن شعر سان موڪلاڻي.
عشق تنهنجو اياز آ انسان سان،
هُو چون ٿا ته تون نانهه ايمان ۾.
عارف مظهر-لاڙڪاڻو