29. اداسي ۾ تنهنجُون چٺيُون آيتن جان
***
سـدا خـوابَ نـيـڻـيـن ٻَـکـيـون بـس پـريـن هِــن،
اسان پوڄيون تنهنجون اکيون بس پرين هِن.
اداسـي ۾ تنـهـنـجــون چِـٺـيـــون آيــتــــن جــــان،
چپن تي چميون ڏئي رکيـون بـس پـريـن هِـن.
(فياض لطيف)
اهي محبتي چٺيون، جيڪي آيتن وانگر چمي اکين تي رکبيون هيون، ايس ايم ايس جي اوٿر ۾ الائي ته ڪيڏانهن وڃائجي ويون آهن. اهي خوشبوءِ جھڙا خط جن جو انتظار ڪبو هو، هاڻي لکجن ئي نه ٿا، اهي پرينءَ جا پيغام جيڪي لفافي ۾ ويڙهجي، خوشبوءِ سان واسجي، دل جي در تي دستڪ ڏيندا هئا، جلاوطن ٿي، نه ڄاڻان ڪيڏانهن هليا ويا آهن. اهي هٿ-اکر جن کي ڏسندي نيڻ ٺري پوندا هئا، موبائيل جي ڪِي پئڊ جي مشيني پڻي سبب پس منظر ۾ هليا ويا آهن. بس، ايس ايم ايسز جي ڀرمار آهي، جنهن پنهنجي اختصار ۽ روايتي پڻي جي ڪري خط جهڙي انمول، لاڀائتي ۽ پياري لکڻيءَ کي ماري ڇڏيو آهي. ماڻهوءَ پنهنجيءَ جوڙيل مصروفيت جي بهاني هيٺ پاڻ کي ان انمول خزاني کان محروم ڪري ڇڏيو آهي جيڪو خطن ۾ پوئيل موتين جھڙن لفظن جي صورت ۾ دل ۽ دماغ کي سهڻو بڻائي ڇڏيندو هو. خطَ اهڙي لکڻي هوندا هئا، جن ۾ سادگي به هوندي هئي ته علميت ۽ ادبيت به، خطن ۾ محبت ۽ پريت به هوندي هئي ته شڪوه ۽ شڪايتون به هونديون هيون، پر انهن شڪايتن ۾ پڻ پنهنجائپ هوندي. اهي سڀ شيون اسان وڃائي ڇڏيون آهن، ڇا اسان انهن کي حاصل ڪري سگھون ٿا؟
***
(سرجيل: 30 آڪٽوبر 2011ع)