چنڊ سان وير
تن جو چنڊ سان وير ازل کان....!
پاڻياريون ٿيون تڙڪا جانچين،
تڙ تڙ چنڊ سُهائي جرڪي،
هرڻيون اوچي ڳاٽ اچن ٿيون،
تل تراين باک ڀنڀرڪي،
هر هڪ وک تي چنڊ چٽي ٿو،
چانڊوڪيءَ جي چٽسالي آ،
ٻاٻيها سڀ ٻهه ٻهه ڪن ٿا،
چيٽن جي هي هريالي آ،
ليڪن هي جي چمڙا آهن،
اونداهه ۾ اونڌا لٽڪن ،
بڙ جي جهوني سُڪل ٿُڙ ۾،
هو جو ويٺل چٻرا آهن،
تن جو ساٿ نه چانڊوڪيءَ سان،
چنڊ تي تن جو خار وڏو آ،
اونداهه تي عار وڏو آ،
ٿر جي ٺريل واريءَ تي پر،
ٽولن پويان ٽولا آهن،
تن جي هٿ ۾ شعلا آهن،
واهوندي جو واءُ وري ٿو،
چانڊوڪيءَ سان چاڳ ڪري ٿو،
چمڙا ڪنڌ لَمائن ٿا ۽،
چٻرا منهن لڪائن ٿا،
چئونرو چئونرو چنڊ سان چَمَڪي،
اونداهه جي آڙ ٽٽي ٿي،
چٻري جي چنگهار اُٿي ٿي،
جن انڌيري هير ازل کان،
تن جو چنڊ سان وير ازل کان
*