ٽين دنيا
خوابن جا ڀي لاش کڻن ٿا...!
مانيءَ جي هڪ ڳڀري لاءِ،
پنهننجو رت ۽ ماس ڏين ٿا،
ٽين دنيا جا بکيا ماڻهو،
خوابن جا ڀي لاش کڻن ٿا...!
تن جا هٿ گَسي ويا آهن،
تقديرن جي تحريرن مان،
تن جا نالا مٽجي ويا هِنِ،
هي جي اوچي ڳاٽ هلن ٿا،
تن جو من ولوڙا کائي،
تن جي ڪا تقدير نه آهي،
چُرندڙ پُرندڙ لاش بڻيا هِنِ ،
پنهنجون قبرون پاڻ بڻيا هِنِ،
فُٽپا ٿن تي پير ڊگهيري،
کن پل اک جهپائن ٿا،
تن جو ڄڻ ته خدا ئي ناهي،
آدم ڇو سڏرائن ٿا ....؟
ها هو رت جو الٽيون اوڪِين ،
هانڀارن سان ساهه کڻن ٿا،
تتيءَ ويلي ٻوريون ڊوهي،
رازق تان ويساهه کڻن ٿا،
جانچي ڪنهن پل سي ته ڏسو ڙي،
دنيا وارا هي ته ڏسو ڙي،
هي جي ڌرتيءَ مالڪ آهن،
ڀونءَ سڄيءَ جا خالق آهن،
تن جا ننڍڙا ٻالڪ آهن،
انگ اگهاڙا واجهائن ٿا،
ماني ڪارڻ ٻاڏائن ٿا،
جهول جهلي هر غير جي آڏو،
لوئن ٿا ڄڻ غيرت پنهنجي،
هيڻا جهيڻا لڙڪ ٽِمن ٿا،
ٽين دنيا جا بکيا ماڻهو،
خوابن جا ڀي لاش کڻن ٿا..
*