چنڊ چئو تون ڇو ڀلا...؟
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
ڪونه جُهوٽو ٿو اچئي،
چيٽ چمڪين چاڳلا،
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
جاڳ منهنجي ٿي وڻئي؟
يا مسافر قافلا،
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
گهاٽ تي ڇڻڪاٽ آ،
ڪا ڀَري پئي ٿي دِلا،
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
*
شاعري
ڪينرو ڪيسين وڄايان
ڪتاب ڪينرو ڪيسين وڄايان اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر مشتاق سعيد جي نظمن، وائين ۽ بيتن تي مشتمل آهي.
- 4.5/5.0
- 3867
- 648
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مشتاق سعيد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- سنڌسلامت پاران
- ارپنا
- چئو تون مونکان پوءِ، ڪنهنجو ٿيندي ڪينرا؟
- ڪجهه اکر پبلشر پاران
- مُهاڳ
- باک ٿي مونکان پُڇي
- شاعر پاران
- نـظـم/ آزاد نظم
- ڇڏيل ڪينرو...
- ڄَميا به آهيون مَريا به آهيون...!
- گيت ته ڪڏهن مَرڻا ناهن...!
- پيار جهڙو پاپ
- زندگي آ ٻن صفحن تي...
- خواب ڳولي ڏيو...
- نئين زندگي
- آبشار
- تون ستارن جي ڪناري...
- تون نه آئينءَ...
- سِڪ...
- جي ويا موٽيا نه آهن
- اسانجو جو چنڊ تون آهين
- نئين صُبح جا نياپا...
- ها سنڌ وري پو ڳائبو...
- ڪير آهيان...؟
- ڀڳوانن جو ڇا ٿيندو....؟
- بانسري
- گيت ٻيهر ٿو جُڙي
- ڇو ڀلا جاڳين پيو...؟
- قوم جي تاريخ
- موت ۽ مان
- برکا
- شمع
- آئون تنهجي آرزو...
- نئين لڳين ٿي
- لاٽ
- جاڳ
- جهونو بڙ
- مُحبت خود خُدا آهي
- چنڊ سان وير
- ٽين دنيا
- سمنڊ جي سِير ۾
- صدا
- شاعري
- آڌيءَ رات
- هرڪو موٽي اچڻو آهي
- ڪوُڪ ڪيڏي آ ڊُڪي
- دنيا هڪڙو وڻ آ
- اي خدا...
- ذهن جو پيالو
- ترسو ترسو
- ماڻهوءَ جو ماس
- وئشيا
- تاريخن جا چاڪ
- زور جي ميندي
- جيءَ پئي ٿم جاٽ
- ملڪيت
- ماڻهوءَ جو اندر
- چنڊ ستارو ناهيان
- ڇانورو
- لُڪَ ڪنهن کي لڳي....؟
- آس
- گرجا گهر
- تون هليو ويو آن
- ڇُرو
- پَروڙي نه ڄاتم
- سمجهو
- شرافت جي پويان
- قوم جون ڳالهيون
- نثري نظم
- بار بار محبت
- موهن جي دڙي جو ڦيٿو
- زندگيءَ جي معنيٰ
- اٽي جو سير
- نئين دنيا
- شاعره
- عبادت
- سج جون رسيون
- شاعر جون اکيون
- سنڌ جون نينگريون
- جلاوطن
- دفن ٿيل جذبا
- گلن جون قبرون
- مون ۾ آهين تون....!
- ڇيڻا
- پيار
- قبرستان
- سچ جو بدلو
- شهرِ خموشان
- ٽُٽل خواب
- نظر نه ايندڙ قيد
- ياداشت
- گل
- وايون
- آيوڙي آيو،
- چنڊ چئو تون ڇو ڀلا...؟
- ايڏي ڏِنگي رات،
- مارئيءَ اڄ مونکي،
- ڇڏي هوُ ته ويم، روڳي روح ٿيم،
- توتي بسنت رُتِ آ،
- وهندو جيئن درياهه،
- سنڌڙي تنهنجي سار سڳنڌ،
- بيت
- سِرِڻين کان سِراءِ، جَهپجي ويندين جهٽ ۾
- دوکي جي ديوار ۾،
- واپس ڪيئن ورن،
- پچ اول تون پاڻ،
- سهڻي جي تون سِير ۾
- اهڙي نه آهي ميان
- منهنجي مُورت تون تون ئي منهنجي زيب
- مايون جيئن سَڳيءَ سان،ويڙهي رکن وار
- هر ڪنهن هڪ زبان ،ٻه ٻه جاڙا ڪَنَ
- ڪِرِڻا ڪِرِڻا چنڊ، وِٿيون وِٿيون ڇِتِ
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
ڪونه جُهوٽو ٿو اچئي،
چيٽ چمڪين چاڳلا،
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
جاڳ منهنجي ٿي وڻئي؟
يا مسافر قافلا،
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
گهاٽ تي ڇڻڪاٽ آ،
ڪا ڀَري پئي ٿي دِلا،
ننڊ منهنجي پيو لُٽين،
*