سهڻي جي تون سِير ۾
لهر لتاڙي هاڻ ئي،اچان توڏي آنءَ،
اتاولو هي هانءُ، دم دم درياھ پارڙي،
***
شاعري
ڪينرو ڪيسين وڄايان
ڪتاب ڪينرو ڪيسين وڄايان اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر مشتاق سعيد جي نظمن، وائين ۽ بيتن تي مشتمل آهي.
- 4.5/5.0
- 3867
- 648
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مشتاق سعيد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- سنڌسلامت پاران
- ارپنا
- چئو تون مونکان پوءِ، ڪنهنجو ٿيندي ڪينرا؟
- ڪجهه اکر پبلشر پاران
- مُهاڳ
- باک ٿي مونکان پُڇي
- شاعر پاران
- نـظـم/ آزاد نظم
- ڇڏيل ڪينرو...
- ڄَميا به آهيون مَريا به آهيون...!
- گيت ته ڪڏهن مَرڻا ناهن...!
- پيار جهڙو پاپ
- زندگي آ ٻن صفحن تي...
- خواب ڳولي ڏيو...
- نئين زندگي
- آبشار
- تون ستارن جي ڪناري...
- تون نه آئينءَ...
- سِڪ...
- جي ويا موٽيا نه آهن
- اسانجو جو چنڊ تون آهين
- نئين صُبح جا نياپا...
- ها سنڌ وري پو ڳائبو...
- ڪير آهيان...؟
- ڀڳوانن جو ڇا ٿيندو....؟
- بانسري
- گيت ٻيهر ٿو جُڙي
- ڇو ڀلا جاڳين پيو...؟
- قوم جي تاريخ
- موت ۽ مان
- برکا
- شمع
- آئون تنهجي آرزو...
- نئين لڳين ٿي
- لاٽ
- جاڳ
- جهونو بڙ
- مُحبت خود خُدا آهي
- چنڊ سان وير
- ٽين دنيا
- سمنڊ جي سِير ۾
- صدا
- شاعري
- آڌيءَ رات
- هرڪو موٽي اچڻو آهي
- ڪوُڪ ڪيڏي آ ڊُڪي
- دنيا هڪڙو وڻ آ
- اي خدا...
- ذهن جو پيالو
- ترسو ترسو
- ماڻهوءَ جو ماس
- وئشيا
- تاريخن جا چاڪ
- زور جي ميندي
- جيءَ پئي ٿم جاٽ
- ملڪيت
- ماڻهوءَ جو اندر
- چنڊ ستارو ناهيان
- ڇانورو
- لُڪَ ڪنهن کي لڳي....؟
- آس
- گرجا گهر
- تون هليو ويو آن
- ڇُرو
- پَروڙي نه ڄاتم
- سمجهو
- شرافت جي پويان
- قوم جون ڳالهيون
- نثري نظم
- بار بار محبت
- موهن جي دڙي جو ڦيٿو
- زندگيءَ جي معنيٰ
- اٽي جو سير
- نئين دنيا
- شاعره
- عبادت
- سج جون رسيون
- شاعر جون اکيون
- سنڌ جون نينگريون
- جلاوطن
- دفن ٿيل جذبا
- گلن جون قبرون
- مون ۾ آهين تون....!
- ڇيڻا
- پيار
- قبرستان
- سچ جو بدلو
- شهرِ خموشان
- ٽُٽل خواب
- نظر نه ايندڙ قيد
- ياداشت
- گل
- وايون
- آيوڙي آيو،
- چنڊ چئو تون ڇو ڀلا...؟
- ايڏي ڏِنگي رات،
- مارئيءَ اڄ مونکي،
- ڇڏي هوُ ته ويم، روڳي روح ٿيم،
- توتي بسنت رُتِ آ،
- وهندو جيئن درياهه،
- سنڌڙي تنهنجي سار سڳنڌ،
- بيت
- سِرِڻين کان سِراءِ، جَهپجي ويندين جهٽ ۾
- دوکي جي ديوار ۾،
- واپس ڪيئن ورن،
- پچ اول تون پاڻ،
- سهڻي جي تون سِير ۾
- اهڙي نه آهي ميان
- منهنجي مُورت تون تون ئي منهنجي زيب
- مايون جيئن سَڳيءَ سان،ويڙهي رکن وار
- هر ڪنهن هڪ زبان ،ٻه ٻه جاڙا ڪَنَ
- ڪِرِڻا ڪِرِڻا چنڊ، وِٿيون وِٿيون ڇِتِ
لهر لتاڙي هاڻ ئي،اچان توڏي آنءَ،
اتاولو هي هانءُ، دم دم درياھ پارڙي،
***