ڇڏي هوُ ته ويم، روڳي روح ٿيم،
اديون ڙِي اڃا پئي جيئان،
جيئن ساز ڇِڙيا تيئن راڳ رَتو،
ڪيئن ڇير ڇنم پتوڪو نه پيم،
اديون ڙِي اڃا پئي جيئان
جيئن رات ٺري مڌ ماٽي کُلي،
تيئن پياس لڳم ڪين سُرڪ سَريم،
اديون ڙِي اڃا پئي جيئان
هيڏا پنڌ ڪري ڦَٽي وِڌم،
پنهون پاڻ اندر هئه ڙي ڪونه ڏٺم،
اديون ڙِي اڃا پئي جيئان
جي نينهن هُيئي پوءِ ” سعيد“ ڀلا،
اڃا ڪيئن جيئين ٿيئين ڇو نه ڀَسم،
اديون ڙِي اڃا پئي جيئان
*