شاعره
۽ فلسفي به آن،
تنهنجي لکڻين، اڻ کُٽندڙ ڳالهين،
مان لڳي ائين ٿو،
تون ٿر جي مور جو روپ آهين،
تو چنڊ کان سفيدي وٺي،
چنڊ چهري تي آ سجايو،
تو مور جي پرڙن مان رنگ وٺي،
لباس ۾ آ چٽيو،
تون انقلابن جي علمبردار ۽،
طلبقاتي پنجوڙن کان آزاد ٿي لڳين،
تون پنهنجي لکڻين مان ڪو آڪاس ٿي لڳين،
تون سسئي جو سڏ ،
۽ مخدوم بلاول جو هڏ ٿي لڳين،
ها مگر،
جڏهن به مون ذاتي طور تي،
تنهنجي اندر ۾ جهانڪي ڏٺو آ،
ته تون ڪيڏي نه ننڍڙي ٿي لڳين،
تنهنجي ذهينت ۽ سوچ جي سطح،
ڪنهن اڻ پڙهيل جاهل کان وڌ نه آهي،
تون ذهني آزاديءَ جي خيال آڏو ،
جيتامڙي ٿي لڳين،
ايئن ڇو آ....؟؟
ڇا تو واقعي به صدين جي غلاميءَ جو طوق،
اڃا نه لاٿو آ...؟؟
يا ڄٽاڻي ذهينت جي ٻوجهه هيٺ آهين،
يا انا ۾ گم آهين،
اُها انا،
جنهن توکي کائي اندران کوکلو ڪري ڇڏيو آ،
ٿورڙو جانچي ته ڏس،
مان شايد تنهنجي مقابلي ۾ ڪجهه به ناهيان،
ها مگر،
جو ڪجهه منهنجي اندر آ،
سوتو وٽ نه آهي،
مون ڪائنات کي ڏنل ڳنڍ کولڻ جي ڪوشش ڪئي آ،
ٿي سگهي ٿو هي ڳنڍ مونکان نه کُلي،
ها مگر،
هي ڳنڍ مون ڪئي ايتري ڍِلي آ،
جو ايندڙ نسل ،
ان کي آسانيءَ سان کولي سگهن ٿا...!
*