آس
ڪاته ڪڻ ڪڻ هِت وسَي،
جا اندر ۾ ٿي هُري ، جا مشعلون ٿي ٻَري،
جا ڇڪي ٿي قافلا،
جي گهٽائي فاصلا،
زندگي آهي مگر ، سلسلوڪوساهه جو ،
اڻ ڏٺي ويساهه جو،
روز ٿا جذبا جلن ،
گيت ڪئيي ٿا اُڏن ،ڏور تارن جي طرف ،
پو به هي جي بي ظرف،
ڪوئي واڪو ڪِئين ٻُڌن ؟
روز ٿا خنجر ٺَپنِ ،خون جي ڪا پياس آ،
ها مگر هڪ آس آ،
۽ گواهه آڪاس آ،
گل جهڙا ٿا لکون، گيت جي پُرِتاب هِن،
امرتي ڄڻ آب هِن،
نوع آدم لئه مگر ،جام محبت ٿو رچي،
ها اهائي آس آ، جا سِپيءَ ۾ ٿي سَجي،
ڪا ته ڪڻ ڪڻ هِتِ وسي،
ڪوئي موتي جوڙ جي...!
*