پيارجو گل توکي مان ڏئي نه سگھيس،
توڙي گھمياسين گڏ گلابن ۾.
وقت ماضي مٺي ويو گذري،
خوف خطرن ۽ ٻيو حجابن ۾.
تنھنجي درشن مان ڊوءُ ٿئي نه ٿو،
تون ٿي گذرين وڃين نقابن ۾.
ٽھڪ، مرڪون، خوشيون رھيون ناھن،
ھاڻ گھاريون پيا عذابن ۾.
عشق جي آ ڪٿا لکي ”مانجھي“
پئي پڙھجان اٿئي ڪتابن ۾.