سارَ تنھنجي پرين سلسلا ٿي ڪري،
منھنجي سوچن اندر ٿرٿلا ٿي ڪري،
پاڻ سان درد کي ڀي وٺيون ٿي اچي،
منھنجي من ۾ اچي ڪربلا ٿي ڪري.
منھنجا جذبا ستل ٿي جاڳائي ڇڏي،
روز پيدا نئوان ولولا ٿي ڪري.
ھاڻي منھنجي رھي ڪانه آ پوءِ ڀي،
پنھنجي چيچن ۾ منھنجا ڇلا ٿي ڪري.
مان ته مايوس ”مانجھي“ ٿو ھردم رھان،
ھو ھماليا جيان حوصلا ٿي ڪري.