جيئن جو نسري وھي، دل لڳي ٿي ويئي،
خوشبو خوشبو منھنجي زندگي ٿي ويئي.
ديد رستي وڃي دل جو دل سان ملي،
سونھن ديوي پوءِ منھنجي سکي ٿي ويئي.
لمحي لمحي پنھنجا ٽھڪ ٻڌندا رھيا،
ساھ جي سنگ ھرپل خوشي ٿي ويئي.
موھ مستي گھڻي من ۾ اوتي ڇڏي،
نينھن ٿي شينھن آيو، مڳي اوتي ويئي.
ڇا ڏَسي توکي ”مانجھي“ ڪٿا پيار جي،
سونھن پوڄيندي ڏاڙھي اڇي ٿي ويئي.