ھاءِ چانڊوڪي ۾ تنھائي پرين،
مون کي ماري ٿي صفا جائي پرين.
ايئن گھلي ٿي ھير ھي ٿڌڙي مٺا،
ياد تنھنجي ڄڻ کڻي آئي پرين.
ڪا جھڙالي شام ڀي توکان سواءِ
جون جي ڄڻ ڪا آھي تائي پرين.
درد تنھنجو دل جگر کي اي صنم،
ويو اُڏيھي جيئن پٽي کائي پرين.
”مانجھي“مون کي ڪنھن نه سمجھايو سڄڻ،
ڇو ھيم توساڻ دل لائي پرين.