ڏکن جي ڪهاڻي
اسان جي ڏکن جي ڪهاڻي وڏي آ
لکي مون ٿوري آڪاڻي وڏي آ.
ڪٿي ڳڀرن جا لاش پيل هن،
ڪٿي ان پاڻي سوا ٻچڙو موئو آ.
ڪٿي نياڻي جي لڄ لٽي آ
ڪٿي چند والين جي ڪري
هو ڪٺي آ.
ڪٿي حوس جو نشانو بڻي آ
ڪٿي ٻارڙا اغوا ٿين پيا،
ڪٿي ڪاري ڪري ڪا مومل ڪٺي آ.
ڪٿي سورمن جو سرڙو لٿو آ.
اهو هلي هر پاسي حشر ٿو!
اڙي او مسلمان، ٿيو توکي ڇاهي.
اسلام کان اڳ جيڪي عربن ڪيا ها
اهي ڪار سڀ،
تون پيو ڪرين ٿو.
هٿن سان نياڻيون
پنهنجون ڪهين پيو.
آواز جي ڪو ٿو اٿاري
تنهنجو اسان کي، لاشو مليو آ.
چون ٿا ڌاڙيل هي آهي “احسن“
جي ڳالھ سنڌ جي بقا جي ڪئي آ.
سري عام گولي ماريو هن کي!
اصل يا ته ڦاهي چاڙهيو هن کي!
اها جنگ جوڌن جي جاري رهندي،
جيسين رات هي ڪاري رهندي.
رت جو ريج زمين ٿي گھري هي،
ڪبو آباد هن کي ڦڙا رت جا هاري.
اسان ته محبتن جو آ سبق پڙهيو.
هي سکايو تو ڇا، اسان کي ظالم الاڙي.