سانوڻ جون هي بارشون، سائين عابد مظهر جون ڪهاڻيون ۽ مان

سانوڻ جون هي بارشون، سائين عابد مظهر جون ڪهاڻيون ۽ مان
- انور ڪاڪا

ٻاهر بارش هاڻي مڪمل ٿمجي چڪي آهي! مون به سائين عابد مظهر جي ڪهاڻي ڪتاب جي آخري ڪهاڻي ”ڪهاڻيڪار “ پڙهي بس ڪئي آهي. ڪهاڻي نه ، اصل ڪهاڻيڪار جي ڪائنات کي پڙهي بس ڪيو آهي. جنهن ۾ ڪهاڻيڪار ڪهاڻي طرف موٽي اچڻ جو پنهنجي ڊائريءَ سان واعدو ڪيو آهي!
ڊائريءَ سان الائي پنهنجي محبوبه سان .... پنهنجي محبوبه سان الائي پنهنجي ڳوٺ جي مٽيءَ سان ! تڏهن ته ان حرفن مٿان پنهنجا چپ رکي ڇڏي ٿو.۽ واقعي ڪهاڻيڪار پنهنجو واعدو پورو ڪيو. محبت ۽ مايا جي صورت ۾!
بيحد خوبصورت ٽائيٽل وارو ڪتاب منهنجي هٿن ۾ آهي.... نگاهن کي بلڪل فريز ڪري ڇڏيندڙ، ساھ کي پڻ! ويجهڙائي ۾ اهڙو ٽائيٽل مون کي ٻيو نظر ناهي آيو . جنهن کي ڏسڻ کان پوءِ جند ڇڏائي سگهجي، ڀت ۾ نهار ....ٽائيٽل جا ٻه چهرا سامهون، هڪ محبت جو ٻيو مايا جو.۽ مون جهڙو جڳاڙي پڙهيل ، نظرن جي فرق کي به سمجهي نه سگهندڙ ، فيصلو نه ٿو ڪري سگهي ته مايا ڪهڙي آهي؟ محبت ڇا آهي ؟ مايا ڇا آهي ؟.
اسان جيڪي ٽڪرا ٽڪرا ڏسون ٿا ، اسان جيڪي ٽڪرا ٽڪرا جيئون ٿا، اسان جيڪي ٽڪرا ٽڪرا روئون ٿا.... ۽ ٽڪرا ٽڪرا ساهه کڻون ٿا. اهي اهڙي گهري ۽ ڪن لاءِ شايد متان آسان هجي اهو سڀ ڪجهه سمجهڻ ، پر مون پارا وچ تي رهجي ويندا آهن. منظر ۽ اک جي وچ واري فاصلي تي .... پنهنجي دل ۾!
مينهن وري وسڻ شروع ٿيو آهي ، اک اک وسي رهي آهي. ڪهاڻي ڪهاڻي وسي رهي آهي، سانجهيءَ جي اذان پئي اچي ، اها وسي رهي آهي. مون کي لڳندو آهي ، سڀ ڪجهه مري ويندو آهي اذان ناهي مرندي! مان دريءَ جي ٻئي پاران اذان جي تصوير ڏسڻ ٿو چاهيان، ... مون کان ڇرڪ نڪري وڃي ٿو، مون کي ساڳئي ئي تصوير نظر اچي ٿي !
مون کي گناھ جو احساس ٿئي ٿو ! مون کي اها تصوير نظر اچڻ گهرجي، مون ٻيهر سامهون دريءَ جي ٻئي پار ڀت تي غور ڪيو آهي، مون کي ڏک ٿئي ٿو ته اصل ۾ مان ڪچيءَ مٽيءَ واري ڀت ڏسڻ ٿو چاهيان سو به فورٿ فلور تي !
مان هاڻي سانجهيءَ جي نماز پڙهي پوءِ لکندس....
تڪڙ ۾ نماز پڙهڻ آيو آهيان، اڄ ڪرونا کان بچڻ واريون دعائون به ڪون پڙهين.... بس ائين هرو ڀرو ڪندا .... اسان ڪيترا نه ڪم هرو ڀرو نه ڪندا آهيون ۽ ڪيترائي نه غير اهن ڪم هرو ڀرو ڪندا آهيون!
مون ڀت تي تصوير ڏسڻ جي ڳالھه پئي ڪئي. ٻاهر هاڻ اونداهي ڇانجي چڪي آهي. مون کي ڪجهه نظر نه ٿو اچي ، پر نه ... غور ڪيو اٿم ته مان مڪمل طور محبت ۽ مايا وارو ٽائيٽل ڏسي رهيو آهيان .
منهنجي نگاھ ان تي ڄمي وڃي ٿي. پر مون کي لکڻو آهي ، پنهنجي واعدي مطابق ... پر مون کي ڇا لکڻو آهي؟ مون ته هيستائين ڪجهه ناهي سوچيو؟
حالانڪ مون سڀ ڪهاڻيون پڙهيون آهن، اُهي ڪهاڻيون آکيرا آهن، اُهي ڪهاڻيون باجارن جو گهٽيون آهن . اُهي ڪهاڻيون... ڪراچي آهن. اُهي ڪهاڻيو وطن آهن. ۽ جيڪي به ڪهاڻيون وطن واريون هونديون آهن، جيڪي به ڪهاڻيون اکين واريون هونديون آهن. اُهي ڪهاڻيون ئي ڪهاڻيون هونديون آهن.
اُهي ڪڏهن به مرنديون ناهن ، اهي ڪڏهن به وسرنديون ناهن، انهن کي اکيون ڳائينديون آهن، انهن کي نظم ڳائيندا آهن..
سائين عابد قران ! مون توهان جون ڪهاڻيون پڙهيون ، ڇو جو مون کي باجارا جي گهٽين ۾ ڏسڻو هو، ڏسڻو نه پر انهن ۾ رلڻو هو ، ۽ ڪنهن دڪاندار کان اوڌر تي ڪا کائڻ جي شيءِ وٺڻي هئي. ان شرط تي ته مان وڏو ٿيندس ۽ جڏهن کوڙ سارا مون وٽ پيسا ٿيندا، تڏهن مان توکي موٽائڻ ايندس ! ۽ اُهو به ڏسڻو هو ته اتي جي گهٽين ۾ ڪا پنهجائپ آهي، انهن گهٽين کي اکيون آهن، اهي گهٽيون لڪ لڪوٽي راند ڪنديون آهن .
۽ انهن اکين کي دل آهي !اهي روئنديون آهن يا کلنديون آهن!
مون کي اس واري ڏهاڪي واري حيدرآباد ڏسڻي هئي. مون جهن سنڌ يونيورسٽي به ناهي گهمي ، ان پنهنجي پراڻي دؤر کي ڏسڻو هو.
مون کي ڪراچي ڏسڻي هئي، نوي واري ڏهاڪي واري،( سن ٻه هزار ۾ آئون پاڻ اچي چڪو هئس !) مون کي ڏسڻو هو ته توهان جا ڪردار ڇا ٿا سوچين؟
۽ سائين! ٻيو ڇا ڏسڻو هو ؟ باقي مان سڀاڻي لکندس.... هينئر مون کي بک به لڳي آهي، هرو ڀرو ....هينئر مون کي معدي ۾ سور آهي، اهو به هرو ڀرو.... هينئر مون کي مٿي ۾ به سور آهي . اهو به هرو ڀرو !
متان مان سڀاڻي به نه لکان! سچ ! ته مان اڃان ٽائيٽل ، تصوير ۽ عنوان ” مايا ۽ موھ “ تي سوچڻ ٿو چاهيان! مان هڪ ڏينهن ٽائيٽل ۾ ۾ گذارڻ ٿو چاهيان ! مان ان ۾ هڪ ڏينهن روئڻ ٿو چاهيان ... اهو به هرو ڀرو ....
۽ مان توهان تي لکڻ ٿو چاهيان ، اهو به هرو ڀرو ... ڇو جو توهان جو ڪهاڻيون هرو ڀرو جو نه آهن !
توهان جون ڪهاڻيون بارشون آهن، سڀاڻي بارش جي پيشنگوئي آهي. پر وسي نه ٿي...توهان جي ڪهڙي به ڪهاڻي پڙهبي ، اها وسندي ! اها ٻوڙيندي .... اها ڇٽ جي ٽمائيندي باجارا جي ... اها ڇت ٽمائيندي پڙهندڙ جي پيشانيءَ جي.
اها سڀني کي معدي جي بيماريءَ ۾ مبتلا ڪندي ! سائين! ڇا توهان کي معدي جي بيماري آهي؟ اهڙي ڪرب مان ڪيئن ڪهاڻيون لکيون اٿوَ ! پاڻ تي ئي تير ڇو وسايا اٿوَ !
ماڻهو جيڪي ماڻهوءَ جا پٽ آهن ، انهن جون ڪهاڻيون لکيون اٿوَ ! سائين معدي جي تڪليف تي ڪهاڻي ڇو نه ٿا لکو ؟ سائين ! سمهي نه سگهندڙ اکين جون ڪهاڻيون لکڻ کان پوءِ ، ڪٿي هوندا آهيو ؟
دوستن ۾ .... ڪٿي آهن دوست ..... ڀلا توهان کي پڪ آهي ته توهان جا دوست، توهان سان محبت ڪندا آهن ؟ انهن کي ڀلا معدي ۾ سور ٿيندو آهي !
سائين ... مٺا !
مون کي ڪهاڻيون لکڻ سيکاريو نه ! مون ڪهاڻيءَ سان جيڪي ڪلور ڪيا آهن، اهي هاڻي وڃي خبر پئي آهي، توهان جون ڪهاڻيون پڙهڻ کان پوءِ.... ڪهاڻيون اهي هونديون آهن، جن جي گهٽين ۾ هر عام خاص کي گذرڻ جي اجازت هوندي آهي .... جنهن ۾ ٻي ڪهاڻي کي گهر ٺاهڻ جي اجازت هوندي آهي.
ڪهاڻي جي ڪلهي تي باقي مان سڀاڻي پنهنجو ڪنڌ رکي کيس ڪجهه ڪن ۾ چوندس...
هينئر مون کي هرو ڀرو يو ٽيوب تي ” طارق مهتا ڪا الٽا چشما“ ڊرامو ڏسڻو آهي. سائين! مون کي معدي ۾ سور آهي مان نه ٿو چاهيان ته ، مان ائين لکان ته توهان جي ڪتاب کي معدي ۾ به سور آهي. توهان جي هر ڪهاڻي کي معدي ۾ سور آهي. سائين ! پاڙي مان لڏي نه وڃين ها ته مان توهان کان پڇڻ اچان ها ته، توهان کي اهي ڳوڙھن جهڙيون ڪهاڻيون لکندي معدي ۾ سور ٿيو هو ؟
سائين ! ڀلا ... توهان هتان لڏي ڇو ويا ! حالانڪ هتي هوندي ڪڏهن ڪڏهن ئي ملندا هئاسون ، پر مون لاءِ اهو احساس به ڪافي آهي ته مان سنڌ جي هڪ وڏي ڪهاڻيڪار جي پاسي ۾ رهندو آهيان. جنهن کي معدي ۾ سور به نه ٿيندو آهي. جنهن جي ڪهاڻين جي ۾ خودڪشي ءَ کي معدي ۾ سور آهي !
زندگي کي نه !
سر! سڀاڻي به ڪنهن ڏٺي آهي ؟ متان سڀاڻي مان نه هجان ، متان سڀاڻي کي به معدي ۾ سور هجي ۽ اها بيماري اڀري.... مان ڪجهه توهان جي ڪهاڻين جي باري ۾ راءِ ڏيندو وڃان ...
اها هي آهي ته سائين ! توهان جون ڪهاڻيون توهان جي دل جهڙيون آهن ، توهان جون ڪهاڻيون سيوهڻ جهڙيون آهن ، جنهن جي دل ۾ سوڙھه نه آهي !


شخصيتون ۽ خاڪا

ڊاڪٽر عابد مظهر [ فن ۽ شخصيت]