سائين عابد مظهر ۽ منهنجيون ڪهاڻيون

سائين عابد مظهر ۽ منهنجيون ڪهاڻيون

- انور ڪاڪا

پياري سائين ڊاڪٽر مظهر جي ڪهاڻي ”خالي هٿ“ تي پوسٽ شيئر ٿيل ڏسي، ساڳي طرح ٽهڪ ڏيئي کِلي پيو آهيان... جيئن ڪالھه صبح يارهين ڌاري فون ڪري ٻڌايائين ته ”سائين... نيٺ توتي لکيو اٿم، تون ڪونه مڃيندي... شايد.... ها ... نه... .!؟
۽ مان کِل َ۾ ٻڏي ويس.
پاڻ به کل ۾ ٻڏي ويو.... ”نه ... نه سچ سائين لکيو اٿم ... يقين ڪر.“ (سائين ! مون کي سائين چوندو آهي ته ڏاڍي لڄ ايندي آهي.)
منهنجي کل رڪجي نه .... اصل سڀ منظر ذهن ۽ من ۾ مرڪي پيا .( تڏهن ته مان بي اختيار ٿي مرڪي پيس.)
اڙي بابا ! لکيو اٿم . يقين ڪريو . ريڊيو تي به پڙهي آيو آهيان.... ٻڌ ڀلا ... پڙهي ٻڌايئين !؟ پر منهنجي کل ڪا رڪجي ڇا ؟ ها ها ها.....
اصل ۾ مان پاڻ به ناهيان چاهيندو ته سائين مون تي لکي !
مون کي سٺو لڳندو آهي کيس ملندي ئي چوڻ .... ۽ سائين واتان هر دفعي مزيدار بهانا ٻڌڻ ....
مون کي مرڪڻ لاءِ هونئن به بهانن جي ڳولا هوندي آهي!
مان ۽ سائين ڪيترائي سال ساڳئي ئي اپارٽمينٽ ۾ ئي رهيا آهيون اصل ۾ مان پنهنجي پهرئين ڪتاب کان وٺي مان سائين کي چوندو آيو آهيان ، سائين ! توهان کي منهنجي ڪهاڻين جي ڪتاب تي لکڻو آهي!
”ها ... سائين ضرور لکندس تون منهنجو پسنديده ڪهاڻيڪار ۽ شاعر آهين.“ تنهنجي ڪهاڻين جا ڪردار منهنجي من به رهندا آهن.
مون کي سورهن آنا پڪ هوندي هئي ۽ آهي ته سائينءَ اصل ڪجهه نه پڙهيو هوندو ، سو مزي خاطر مان به پڇندو آهيانس ، سائن ڀلا ڪهڙي ڪهاڻي ؟ ڪهڙو ڪردار ؟ هاڻ سائين پڙهي ته جواب ڏي جواب ڏي ته ... اچي ڦاسندو.
پوءِ جان ڇڏائڻ لاءِ چوندو تنهنجي ڪهاڻين جا ڪردار ڏاڍا احساتي آهن ! سوچيندڙ ۽ لوچيندڙ آهن، سماج جو درد سيني ۾ اٿن ؟ تبديليءَ لاءِ پنهنجي حصي جو ڪردار ادا ڪن ٿا. اداس آهن، پر هارائين نه ٿا، زمين اندر رستا ڳولي اڪيلا سفر ڪن ٿا.پر وڙهندا رهن ٿا. پڪ هوندي به پڇندو مانس: سائين ڪهڙين ڪهاڻين جا ڪهڙا ڪردار ايڏا بهادر آهن!هاڻ سائين اچي سوڙهو ٿيندو ، پڙهي هجيس ، ڪا ڪهاڻي ته جواب ڏي ....پوءِ چوندو سڀ ڪردار...
مون ٽهڪ ۾ ٻڏل ڏسي سمجهي ويندو، ۽ ما به سمجهي ويندو آهيان . پوءِ وري واعدو ڪندو ته ايندڙ آچر تائين لکي تو کي پڄائي به ويندس.
” ٺيڪ سائين....“
آچر به تڪڙو اچي ڪڙڪندو ....مان به سائين جي منهن ۾، ”ها... سائين ...لکي ورتوَ!“
هاڻ سائين مرڪ کي روڪيندي چوندو: سائين....پاڻي ٻه ٽي ڏينهن ڪونه هليو آهي، ان پريشاني ۾ چاهيندي به لکي ناهيان سگهيو. بس اڄ پاڻي هليو آهي. سڀاڻي شام جو.... گيٽ تي حسن کي ڏئي ويندس...با با ! واهه جون ڪهاڻيون اٿئي ....
” سائين ڪهڙيون ڪهڙيون ...“
وري چوندو ؛ بابا مان لکندس ... پوءِ پڙهي وٺجان .
۽ پوءِ سائين جي چهري تي مرڪ!
منهنجي چهري تي شرارتي مرڪ !
ٻئي ڏينهن شام به خير سان اچي ويندي ... مان چوندس رب ڪري سائين هيٺ ملي.... ۽ پڪ هوندي اٿم سائينءَ به دعا گهري هوندي ، خدا ! ڪري انور نه ملي..... پر مان سڌو منهن ۾ .....
ڏسندي ئي پاڻ ئي کلي، ۽ ٻڏو چوندو : يار !صبح ڏاڍو لکڻ جو موڊ هو ، پر محمدي جامع مسجد ڀريان ( اسان جي گذر گاھ ) ويٺل فقرياڻي خيرات لاءِ اهڙو ڇتو ڪيو ، جو سڄو موڊ خراب ٿي ويو . پاڻ ئي ڏس ڪهڙو نه ٿيون نڀاڳيون خيرات لاءِ حشر ڪن.... پر يار .... تنهنجيون ڪهاڻيون ڏاڍيون احساساتي آهن، مون نوجوانن ۾ توجهڙو ڪهاڻيڪار ڪونه ٿو سجهي، تنهنجي هڪڙي ڪهاڻي ته شاهڪار آهي.
” سائين ڪهڙي ڪهاڻي...“
اڙي بابا هوءَ .... ڪهاڻي ناهي . احساسن واري، شروعات ڪمال جي، ڪلائمڪس ته ان ڪهاڻي کي نئون رخ ارپيو آهي.
مان وري کل ۾ ٻڏي ويندس ... ته چوندو؛ ڏاڍو ڏنگو آهين.... اهڙي بيان تي ويتر مزو ايندو، چوندس سائين ... هاڻي کڻي سچ ٻڌايو، منهنجون هيستائين گهڻيون ڪهاڻيون پڙهيون اٿوَ!
ٻڏي ويندو کل ۾ ؛ چوندو تنهنجون ۽ سائين عبيد جون ڪهاڻيون مون کي اصل سمجهه ۾ ڪونه اچن ، نه وڻن.تنهنجي ڪهاڻين ۾ رڳو پِٽڪو، ننڍڙي ننڍڙي ڳالهه تي روڄ راڙو ... پير عبيد جي ڪهاڻين ۾ پيو رل، مجال آ جو ڪو ڇيڙو ملي... پر آهيو ٻئي ڳوٺائي وڏا ڪهاڻيڪار ...
تاڙو ملائي چوندو.... وري ٻئي ٽهڪن ۾ . پڪ هوندي اٿم ، سائين هڪ به ڪهاڻي نه پڙهي آهي، ... ۽ ائين ئي آهيون اسان ٻئي وڏا ڪهاڻيڪار ، سائين عابد مظهر لاءِ ...( پر سائين عبيد وٽ واقعي ڪرافٽ آهي ، ڪو شڪ ناهي ته، هن جي قلم ۾ وسعت آهي، هن پنهنجي ڪهاڻيءَ ذريعي ڇاپ ڇڏي آهي، اها سائين عابد جي نه ، منهنجي راءِ آهي...)
اڄ جڏهن واقعي به سائين هڪ ڪهاڻي پڙهي ، سچ به پنهنجي راءِ شيئر ڪئي آهي يا ريڊيو تي پڙهي آيو آهي . پر مان واقعي به کلي رهيو آهيان ته توهان واقعي منهنجي اٺن سالن ۾ نيٺ هڪ ڪهاڻي پڙهي ورتي..... هاها ها.... جيئو سائين


شخصيتون ۽ خاڪا

ڊاڪٽر عابد مظهر [ فن ۽ شخصيت]