ڪوالالمپور ۾ ميلو ۽ گلدستو
گذريل سال ڪوالالمپور ۾ سکن جو ميلو لڳو. هي ميلو 20 جنوري کان 23 جنوريءَ تائين ٽي ڏينهن هليو جنهن ۾ نمائش، ناچ گانا، ڪٻڊيءَ جهڙيون رانديون، ننڍن وڏن جا مقابلا ۽ آخري ڏينهن هڪ ننڍڙو ڊرامو ۽ اسٽيج شو “گلدستو” پيش ڪيو.
مقابلن ۾ سڀ کان دلچسپ مقابلو مڇن جي ڊيگهه جو هو ته ڪهڙي سک جون سڀ کان ڊگهيون مڇون آهن. اها خبر فوٽن سميت ملائيشيا جي اخبارن ۾ پڻ آئي هئي.
“گلدستو ” نالي اسٽيج شو آخري رات ايم. سي اي آڊيٽوريم ڪوالالمپور ۾ ڏيکاريو ويو هو. اهو شام جو اٺين وڳي کان رات جو ٻارهين تائين هليو. شايد اڃان به وڌيڪ هلي ها پر جيئن ته اسان جهڙا ڌاريا مهمان توڙي سندن پنهنجا سک ملاڪا، اپوح، پينانگ، تمپين، موثر، سريمبان جهڙن ڏورانهن شهرن کان آيل هئا ۽ ٻي ڏينهن سڀني جون آفيسون هيون ان ڪري رات جو ئي گهرن ڏي موٽڻ ضروري هو.
گلدستو ۾ هڪ ته شيڪسپيئر جي The Seven Stages of Man نموني سان سک جي ڄمڻ کان وٺي پيريءَ تائين زندگيءَ جي مختلف ڏاڪا ڏيکاريل هئا ته سُک ديو سنگهه نالي ڄمي ٿو ته ڪيئن سندس ماءُ پنجابيءَ ۾ لوري ڏيئي سمهاري ٿي_وڏي عمر جي سکن پڪ پنهنجو ٻاروتڻ ياد ڪيو هوندو پر نوجوان سکن_وڏي عمر جي سکن_جن نئين دنيا ۾ ساهه کنيو آهي انهن لاءِ، اها نئين ڳالهه هئي. نئون راڳ هو. ٻار کي سمهائڻ جو نرالو نمونو هو.
پوءِ هڪ ڏينهن ۾ “سُک ديو” وڏو ٿي ويو آهي ۽ ڪوالالمپور ۽ سنگاپور جي سک ٻارن وانگر سڄو ڏينهن آتاري (Atari) ۽ ٻيون وڊيو رانديون کيڏڻ بدران پاڻ جيڏن سان ڪٻڊي، ڪيڪل، ڪوٽلا رانديون کيڏي ٿو_ جيڪي اڄ به سندن وڏن جي اباڻي وطن پنجاب ۾ عام کيڏيون وڃن ٿيون.
هڪ سين ۾ سک ديو ۽ ٻيا هڪ جيڏا ۽ جيڏيون ڀنگڙا ناچ نچن ٿيون. جهرمر ڪندڙ ڀڙڪيلن رنگن وارن ڪپڙن ۾ هي ڀڙڪيلو ناچ نه فقط سک ميزبانن ۽ مهمانن کي پسند آيو پر ملئي، چيني ۽ اسان جهڙن ڌارين ملڪن کان آيل مهمانن کي پڻ وڻيو.
هڪ ڏيک ۾ سڱ ڳولهيندڙ ۽ مِٽي ڪرائيندڙ عورت کي ڪنوارين ۽ گهوٽيتن جي گهر ۾ وڃي بحث ۽ ٺاهه جوڙ ڪندي ڏيکاريو ويو.
“گلدستو” جو هڪ دلچسپ حصو اهو به هو ته ڪيئن آمريڪا ۾ رهندڙ سکن جا ٻار اتي انگريزي لوڪ ڌنن ۽ گانن جا عادي هجڻ ڪري پنهنجو پنجابي گانو اصلي طرز بدران آمريڪي سازن تي ڳائين ٿا ۽ ساڳي وقت انگريزي ديسي سازن هارمونيم، طبلي، دڦ، چپڙين ۽ مَٽَ جي ٿاپ تي آلاپين ٿا.
آخر ۾ سڀ کان کلائيندڙ ٽڪرو پوڙهي سک ۽ سندس زال جو هو. پنهنجن پٽن پوٽن کي گهر ۾ نه ڏسي هڪ ڏينهن ڪراڙي سک جي شرير ۾ جوانيءَ جي جوش جو ڪو ڀڀڪو پئدا ٿئي ٿو ۽ هو پوڙهي ڏاڏيءَ_ يعني سندس زال ڏي وڌي ٿو_جيڪا هن عمر ۾ پنهنجي ڪراڙي مڙس جي هن هٿ چراند ۽ منٿ ميڙ کي بي حيائي ۽ بي شرمي سڏي نندي ٿي پر “سردار جي” باوجود قبر ۾ لتون لڙڪائڻ واري عمر جي، پنهنجي خواهش تي حاوي اچي نفس کي مارڻ بدران ڏند ڀڳل ۽ گهنجيل منهن واري ڪراڙي ڌرم پتني ڏي وڌندو ئي رهي ٿو.
بيشڪ اهو مڃڻو پوندو ته جيترا ڌارين ماڻهن سکن تي چرچا ٺاهيا آهن انهن کان وڌيڪ هنن پنهنجو پاڻ تي به چاهيا آهن ۽ نه فقط ٺاهيا آهن پر هو انهن کي پيش ڪري لطف به وٺي ڄاڻن ٿا.