الطاف شيخ ڪارنر

ڪوالالمپور ڪجهہ ڪوھہ

ڪوالالمپور ڪجهه ڪوهه الطاف شيخ جي آڳاٽي لکيل سفرنامن منجهان هڪ آهي. پاڻ نوڪري سانگي گهڻو عرصو ته سامونڊي ڪناري شهر ملاڪا ۾ رهيا پر ڪمين ڪارين سندن ملائيشيا جي گادي جي هنڌ ڪوالالمپور پڻ وڃڻ ٿيندو رهيو. هن ڪتاب ۾ ڪوالالمپور ۾ وڃڻ ۽ اُتي جي ميزبانن توڙي شهر جي باري ۾ ڪافي دلچسپ مُشاهدا بيان ڪيل آهن. ڪنهن ميزبان وٽ گهڻي پُر تڪلف هُجڻ ڪري بي آرامي ٿيڻ ڪري سوير اُٿي ڀڄڻ ۽ ڪٿي وري مذهبي ڏڻ تي وڏا لشڪر سندن گاڏي جي لائسنس وٺڻ ۾ رُڪاوٽ ٿيڻ جا قصا ڏاڍو کلائن ٿا. ساڳي وقت شهر ۾ ڪوالالمپور ويندڙ ماڻهن لاءِ هدايتون پڻ ڪارائتيون آهن.
الطاف جو ڪوالالمپور شهر سان 1968ع کان وٺي واسطو هلندو اچي جڏهن ڪوالالمپور ٽنڊو آدم ۽ ڪوٽڙي جهڙو شهر هو ۽ جڏهن ڪوالالمپور جو پهريون روڊ ”جالان تئانڪو عبدالرحمٰن“ سيمينٽ جو پڪو ٺهيو هو ۽ ماڻهو ان روڊ کي ”باتو روڊ“ سڏڻ لڳا هئا. ملئي زبان ۾ ”باتو“ معنيٰ پٿر آهي. هن ڪِتاب ”ڪوالالمپور ڪجهه ڪوهه“ ۾ الطاف شيخ ڪوالالمپور شهر ۽ ان جي آس پاس جو احوال لکيو آهي. هن ڪِتاب ۾ 27 باب آهن جن مان ڪجهه هن ريت آهن:
• ڪوالالمپور پهچي ڇا ڏسجي
• ڪوالالمپور ـــ هڪ ماڊرن شهر
• ملئي ماڻهو مٺاين جا شوقين
• موت کان پوءِ ملاڪا کان مَچر ڳوٺ
• ڪانگ ـــ عاشقن جو فئوريٽ پکي
• نون ديوتائن جي ولادت….. وغيره.
  • 4.5/5.0
  • 3129
  • 722
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڪوالالمپور ڪجهہ ڪوھہ

سنگيتا، شاهين، چڪوري ۽ آسيه کي جيئن وڻي تيئن ڪن

ملائيشيا ٽي ويءَ جي ٽنهي چئنلن تان ٻين ملڪن ۽ زبانن جون فلمون پڻ ڏيکاريون وڃن ٿيون. خاص ڪري هندي، تامل، مليالم ۽ تيلگو ۾ جيڪي ڏکڻ هندوستان جون زبانون آهن ۽ فلمون اتي جون ٺهيل هجڻ ڪري انهن زبانن جون فلمون انڊين سڏجن ٿيون. رات ٽي ويءَ تان پاڪستان جي اڙدو فلم ڏيکاري ويئي. فلم شروع ٿيڻ کان اڳ اعلان ۾ انائونسر ملئي ڇوڪريءَ پاڪستاني فلم چوڻ بدران ڀُل ۾ انڊين فلم چئي ويئي. اهو ٻڌي ڏاڍو افسوس ٿيو ۽ سوچيم ته اخبار ۾ خط ذريعي ٽي وي جي عملي ۽ ملائيشيا جي ماڻهن کي آگاهه ڪندس ته اها فلم انڊين نه پر پاڪستاني هئي. پر پوءِ خوشي به ٿي ته اهڙي بيڪار فلم جنهن کي ماڻهو ڏسي بور ٿيا ۽ گاريون ڏنائون؛ چڱو جو اسان جي ملڪ جو نالو لڪي ويو.
مڃان ٿو ته اها فلم جڏهن پاڪستان م ڏيکاري ويئي هئي ته هٽ هئي ۽ سڀني واکاڻ ڪئي هئي_پر اڄ کان ويهه سال اڳ. اڄ جڏهن دنيا جا فلم ساز فلم جي هڪ هڪ سيٽ لکيا رپيا خرچين ٿا ۽ هڪ هڪ اداڪار خوبصورت ۽ Talented آڻين ٿا اتي اسان جي فلم انڊسٽريءَ جون هي پراڻيون فلمون_سو به ملائيشيا جهڙن ملڪن ۾ ڏيکارڻ، جتي اڳهين مقابلو سخت آهي نسورو ئي بي وقوفي ۽ ملڪ جو نالو مٿاهون ڪرڻ بدران هيٺاهون ڪرڻ آهي.
حقيقت پسند ٿي ڏسجي ته اسان جي فلم انڊسٽريءَ جو معيار اڄڪلهه صفا ختم ٿيندو وڃي بلڪ ٿي ويو آهي جنهن جو اعتراف فلم انڊسٽري وارا پاڻ به ڪن ٿا ۽ ڪيترن فلمي اداڪارن ٽي وي ۽ اسٽيج ڊرامن ڏي کڻي رخ رکيو آهي. اڄ جون پاڪستاني فلمون_سواءِ ايڪڙ ٻيڪڙ جي، باقي ڪهڙي بين الاقوامي معيار جون آهن. ڪجهه هفتا اڳ هتي هڪ نئين پاڪستاني فلم به ڏيکاري ويئي هئي جنهن ۾ محمد علي صاحب هيرو هو. محمد علي اسان کان گهٽ ۾ گهٽ ڇهه ست سال وڏو هوندو. حيدرآباد ۾ فردوس سئنيما جي ساڄي پاسي وارو ٽڪرو جڏهن ميدان هوندو هو ته اتي ڪنهن زماني ۾ (1960ع جي آسپاس) والي بال هلندي هئي. فلم ائڪٽر محمد علي، اسان وارو مائٽ نجف علي مرزا، گل (اظهر) قاضيءَ جا ڀائر ۽ سوٽ، سراج ميمڻ جو ڀاءُ عبالحق ۽ ٻيا شام جو کيڏندا هئا. اسان سندن اڳيان ننڍا هجڻ ڪري “لائين مئن” ٿيندا هئاسين_يعني ڌر کٽڻ تي تاڙيون وڄائڻ علاوه پري ويل بال ڊوڙي کڻي يندا هئاسين. اسان ننڍا ننڍا ته به هينئر (1984ع) عمر جون چاليهون سال ٽپڻ وارا آهيون يعني محمد علي ته پڪ هن وقت پنجاهه جي ويجهو پهچڻ وارو هوندو. پر پاڪستان ۾ لڳي ٿو ته فلمي هيرن جي ايڏي کوٽ آهي جو محمد علي اڃا تائين فلمن ۾ هيرو جا رول پيو کڻي. ڪو خاص اعتراض ناهي. ڀلي هيرو ٿئي. ڪن ڪن فلمن ۾ هيرو پوڙها به ٿيندا آهن. پر هن عمر ۾ هيرو کي فلم جي ڪنهن اسڪول جو شاگرد ڏيکارڻ سراسر نا انصافي آهي. محمد عليءَ جي نئين فلم جيڪا ويجهڙائيءَ ۾ ملائيشيا ٽي ويءَ تان ڏيکاري ويئي هئي تنهن ۾ محمدعليءَ جو ڪجهه اهڙو ئي پارٽ هو. اسڪول مان اچي پنهنجي منتظر ماءُ کي ڀاڪر پائي چوي ٿو:
“امي امي مين ڪلاس ۾ اول نمبر آيا هون.”_هاڻي سائين ڏيو منهن. يعني حد ٿي ويئي. چيو محمد عليءَ، شرم اسان کي پئي آيو ته ملائيشيا ۽ سنگاپور ۾ لکها، پاڪستاني، هندوستاني، چيني ۽ ملئي ماڻهو اهو ڏسي ڇا پاڪستاني فلمن بابت اثر وٺندا.
گهٽ ۾ گهٽ اسان جي دلپسند همراهه محمد عليءَ کي ته عمر جي تقاضا موجب رول کڻڻ کپن. نيلو، سنگيتا، آسيه، شاهين، چڪوري ۽ زمرد جهڙين کي جيئن وڻي تيئن ڪن.