هڪڙي سال
... ۽ تڏهن ان گهڙيءَ بيد مشڪ جي وڻن جي جهڳٽي مان هڪ حسين ۽ نازڪ بدن دوشيزه نڪري نروار ٿي. هن جا ڊگها ڊگها ريشمي وار زمين کي ڇُهي رهيا هئا. هوءَ آهستي آهستي هلندي انهيءَ خوابن ۾ گم نوجوان جي ويجهو اچي رڪجي وئي ۽ پوءِ هيٺ جهڪي پنهنجي بخمل جهڙن نرم ۽ نازڪ هٿن سان هن جي خوبصورت پيشانيءَ کي ڇُهيو.
نوجوان اکيون کوليون، خماريل نيڻن سان، هيڏي هوڏي نظر وڌي ۽ اهڙيءَ طرح پاسو مٽايو جهڙيءَ طرح سج جي گرم ۽ تيز ڪرڻن هن کي ننڊ مان جاڳايو هجي. مگر جڏهن هن کي محسوس ٿيو ته اميرزادي هن جي ڀر ۾ بيٺي آهي ته هو باهڙجي اٿي بيٺو، عزت ۽ احترام خاطر گوڏن ڀر جهڪيو. هن ڳالهائڻ جي ڪوشش ڪئي، مگر لفظن ساٿ ڇڏي ڏنس، تنهن هوندي به هن جي اکين مان وهندڙ ڳوڙهن هن جي دلي جذبات جي ترجماني ڪئي.
دوشيزه اڳتي وڌي ڪري هن جي ڳچيءَ ۾ ڀاڪر پاتو، هن جي چپن ۽ اکين کي چميو، ۽ هن جي ڳلن تان وهندڙ ڳوڙهن کي پي ورتو، ان بعد هن هڪ اهڙي مسحورڪُن آواز ۾ ڳالهايو جيڪو ڪوئل کان وڌيڪ رسيلو ۽ من موهيندڙ هو.
هن چيو: ”منهنجا محبوب! تون منهنجن خوابن جي تعبير آهين. اڪيلائيءَ توڙي خيالن جي دنيا ۾ تنهنجي تصوير هميشه منهنجي نگاهن جي سامهون ۽ دل جي آئيني ۾ پئي رهي آهي. تون منهنجن ڏکن جو مرهم آهين، سچو همدرد ۽ غمخوار، جنهن کي مون کان انهيءَ وقت جدا ڪيو ويو جڏهن مون کي هن جهان ۾ اچڻ جو حڪم مليو.
”هاڻي توسان لڪي ملڻ آئي آهيان، منهنجا محبوب! دل ۾ ڪنهن به قسم جي خوف ۽ انديشي کي جڳهه نه ڏي. هاڻي تون منهنجين ٻانهن جي پناهه ۽ گهيري ۾ آهين. مون تنهنجي خاطر اُن شهادت ۽ عظمت کي خداحافظ چيو آهي، جيڪا هميشه کان منهنجي پيءُ کي گهيرو ڪري بيٺي آهي. آءٌ زندگيءَ جي آخري گهڙين تائين توسان ساٿ نڀائڻ آئي آهيان. هاڻ اسين زندگيءَ ۽ موت جو جام گڏ پيئنداسين.
”آءُ، منهنجا محبوب! اُٿي، هن تهذيب ۽ تمدن کي ڇڏي ڪري ڏور جهنگلن ۾ هلي رهون.“
ــــــ ۽ اهي محبت ڀريل دليون رات جي اونداهيءَ ۾ جهنگل طرف هلي نڪتيون. انهيءَ وقت هنن جي دل ۾ نه ڪنهن امير جو خوف هو ۽ نه اونداهيءَ ۾ نچندڙ جهنگل جي ڪارن پاڇولن ۽ ڀوتن جو!