ٻه درويش
هڪ جبل جي چوٽيءَ تي ٻه درويش رهندا هئا ۽ ڏينهن رات خدا تعالي جي عبادت ڪندا هئا ۽ هڪ ٻئي تان گهور پيا ٿيندا هئا. ٻنهي وٽ هڪ فڪر جو پيالو هو ۽ اهائي هنن جي ڪل ملڪيت هئي.
هڪ ڏينهن شيطان، پوڙهي درويش کي ورغلايو.
هو پنهنجي جوان ساٿيءَ وٽ آيو ۽ کيس چوڻ لڳو: ”اسان هڪ عرصي کان گڏ رهندا آيا آهيون، مگر هاڻي اسان جي جدائيءَ جو وقت اچي ويو آهي، تنهنڪري چاهيان ٿو ته اسان پنهنجي ملڪيت ورهايون.“
نوجوان درويش کي اهو ٻڌي ڏاڍو ڏک ٿيو ۽ هن وراڻيو: ”مون کي قسم آهي تنهنجو، ڀاءُ، ته هيءَ جدائي منهنجيءَ دل کي صدمو پهچائي رهي آهي، پر جيڪڏهن توهان وڃڻ جو ارادو ڪري ئي ورتو آهي، ته پوءِ توهان جي مرضي!“
ان کان پوءِ هن ٺڪر جو پيالو کنيو ۽ چيو: ”محترم ڀاءُ! اسان جي ملڪيت ڏئي وٺي به وڃي هيءُ ٺڪر جو پيالو آهي ۽ هيءُ ورهائي نٿو سگهجي، تنهنڪري منهنجي خيال ۾ هيءُ توهان ئي کڻي وڃو!“
پوڙهو درويش ڪاوڙ ۾ ڳاڙهو ٿي ويو ۽ چيائين: ”مان توکان بيک ڪو نه ٿو پنان، ۽ نه اهڙي شيءِ قبول به ڪندس جيڪا منهنجي نه آهي. هي پيالو ضرور ورهائبو، ته جيئن اسان ٻنهي کي پنهنجو پنهنجو حصو ملي وڃي.“
نوجوان درويش تمام نرميءَ سان چيس: ”جيڪڏهن اسان هن پيالي کي ورهايو ته هن مان توهان کي يا مون کي ڪهڙو فائدو پهچندو؟ توهان چاهيو، ته پوءِ اچو ته اسان ڪُڻو ٿا ڪڍون.“
پوڙهي درويش چيس: ”مان صرف اهو حصو وٺڻ چاهيان ٿو جيڪو انصاف جي مطابق مون کي ملي ٿو ۽ مان ڪڏهن به ڪُڻي تي راضي ڪو نه ٿيندس، جنهن سان انصاف جو شان گهٽجي، ۽ مون کي انصاف کان پٺي ڏيندڙ جواري ۽ منهنجي حصي کي جوا جو داءُ بڻائي، مان اڌ پيالو ئي وٺندس.“
نوجوان درويش لاءِ هاڻ وڌيڪ بحث ۽ گفتگوءَ جي گنجائش نه رهي. هن چيس: ”منهنجا پيارا ڀاءُ! جي توهان جي اهائي مرضي آهي ۽ جيڪي ڪجهه توهان فرمايو آهي، اهوئي چاهيو ٿا ته چڱو ڀلا پيالي کي تقسيم ٿا ڪريون.“
پوڙهي درويش جو منهن ڪاوڙ کان ڳاڙهو ٿي ويو ۽ هن رڙ ڪندي چيو: ”خدا توکي برباد ڪري! اي سست ۽ بي قدرا انسان! تون ڪيترو نه گيدي ۽ جهيڙي کان ڀڄندڙ آهين!“
•