اڌڙوٽ دوست
چيائين: ”منهنجن ننڍڙن ننڍڙن ٻارڙن جو ڇا ٿيندو....!“
چيومانس: ”ادا الله پاڪ بي پرواهه بادشاهه آهي.“
خير ڳالهه آئي وئي ٿي وئي. ڪجهه مهينن بعد هن ٻي شادي ڪري ڇڏي، ڀوڳ چرچو ڪندي چيومانس: ”ادا. هن عمر ۾ ٻي شادي ڪئي اٿئي.... ڪٿي تنهنجا ننڍڙا ٻار ڏکيا نه ٿين.“
چيائين: ”انهن ننڍڙن ٻارڙن لاءِ شادي ڪئي اٿم، ٻار ننڍا آهن، انهن جي سار سنڀال لاءِ شادي ڪرڻ ضروري هئي.“ وري ڪئي سال گذري ويا. ڳالهه آئي وئي ٿي وئي. سائين جن هاڻ رٽائرڊ ٿي چڪا هئا.
وري خبر پئي ته هن جي ٻي زال به انتقال ڪري وئي، وري به تعزيت جو سلسلو هليو ۽ ڪجهه مهينن بعد هن وري ٽين شادي ڪئي، جيئن ته آءُ هن جو پراڻو دوست هوس، سو شادي جي مختصر دعوت ۾ آءُ به شريڪ هوس. هن دفعي مون ٽوڪ ۽ طنزيه انداز ۾ چيومانس:
”ادا هن عمر ۾ توکي شادي جي ڪا به ضرورت نه هئي.“
انتهائي ڏکايل انداز ۾ چيائين: ”ادا! ڇا ڪريان. اولاد سڀ وڏا ٿي چڪا آهن، هر ڪو شادي ڪري الڳ الڳ ٿو رهي. آءُ صفا اڪيلو ٿي پيو هوس جو زندگي اڪيلي گذارڻ ڏاڍي ڏکي ٿي پئي هئي، سو مجبورن شادي ڪيم.“ منهنجو ڪنڌ هيٺ ٿي پيو ۽ سوچيم.
هن ٻي شادي ڪئي ته ٻار ننڍا هئا ..... ۽ هن ٽين شادي ڪئي ته ٻار وڏا ٿي ويا هئا.
مون کي ڄڻ هن لاجواب ڪري ڇڏيو.