جي ترسي پوين ها
شام سج لٿي بس اسٽاپ تي واپس حيدرآباد اچڻ لاءِ ويگن جي ڀرجڻ جو انتظار پئي ڪيم، اتي هڪ پراڻو دوست مليو . وڏا ڀاڪر پائي ملياسين. ڪنهن زماني ۾ته سٺو دوست هيو. پر اڄ ڪيترن سالن بعد مليا هئاسين. وڏي پاٻوه ۽ سڪ منجهان ملي رهيو هو. پوءِ وڏيون ميارون به ڏنائين ته اچين ڪونه ٿو. وساري ڇڏيو اٿئي، هنجو پيار وارو لهجو ڏسي دل ۾ ٿيو ته واقعي هن جي ميار پنهجي جڳهه تي جائز آهي. بس ويگن ڀرجڻ ۾ ٻن ماڻهن جي کوٽ هئي ته آءُ هن کان موڪلائڻ لڳس ته پنهنجي سيٽ تي ويهان عين موڪلائڻ واري ٽائيم تي ترسي پوڻ جي صلاح ڪندي چيائين ادا رهين پوين ها ته ڏاڍيون ڪچهريون ڪريون ها. گهر هل پر تنهنجي ڀاڀي گهر ۾ ڪونهي، پر چانهه آءُ ئي ٺاهي وٺندس پر الله ڪري کير وارو موٽي نه ويو هجي. منهنجي زال مائٽن ويئي آهي، رات جو اچي نه اچي، پر خير، ماني ڪٿي نه ڪٿي کائي وٺنداسين. ها اسان وٽ سڄي رات لوڊ شيڊنگ جي ڪري بجلي به نه هوندي آهي، مڇرن جو ته آزار آهي سڄي رات ويهي گذاريندا آهيون. ها ادا شام به ٿي ويئي آهي. ستين بجه هتان آخري ويگن ويندي آهي. هن ويگن کان پوءِ هڪ ويگن، جي سواري نه مليس ته هي آّخري ويگن آهي.. صبح جو توهانکي آفيس به پهچڻو هوندو، آءُ هن جي ترسڻ واري صلاح کي سمجهي ويو هوس، موڪلائيندو چيو مانس حيدرآباد مون وٽ اچجان، پاڻ رات جو ڪچهري به ڪنداسين، توکي ماني ٽڪي منهنجي زال پچائي کارائيندي. چانهه به ملندي.
رات جو بجلي جي لوڊ شيڊنگ به نه ٿيندي آهي. مڇرن جو آزار به ڪونهي . رات جو توکي ڇڏيندس ئي ڪونه جو آخري ويگن جو کٽڪو ڪجي. رات جون خوب ڪچهري ڪنداسين صبح جو نيرن ڪري آءُ آفيس ويندس تون بدين هليو وڃجان.
هن کان ڀاڪر پائي موڪلائي ويگن ۾ وٺيس... ويگن بدين جون حدون اورانهگي حيدرآباد ڏانهن رواني ٿي چڪي هئي ۽ آءُ ويگن ۾، دل تي دل ۾ هن جي صلاح واري لفظن کي دهرائيندي، دل ئي دل ۾ مسڪرائي رهيو هوس.......