ڪھاڻيون

جيئڻ جنين ڪاڻ

ڪتاب ”جيئڻ جنين ڪاڻ“ ليکڪ ۽ شاعر اقبال بلوچ جي ڪهاڻين جو ٻيو مجموعو آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو:
”سڄاڻ شاعر، ڪهاڻيڪار ۽ ڪالم نويس اقبال بلوچ پنهنجي وس آهر وقت بوقت ڪيتريون ئي ڪهاڻيون لکيون آهن جيڪي مختلف رسالن ۽ اخبارن جون زينت پڻ بڻيون آهن، هن جي لکڻ جو اسلوب منفرد ۽ نرالو به آهي هو ڪهاڻين جي روايتي تقاضائن کان هٽي ڪري پنهنجي هڪ منفرد انداز سان داخلي ۽ خارجي واقعن کي ڪهاڻين ۽ افسانن جو روپ ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي آهي.
اقبال بلوچ جي هن ڪتاب ۾ جتي معاشري جي منفي پهلوئن کي اجاگر ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي وئي آهي، اتي سندس داخلي ڪيفيتن جي اُپٽار جا به عڪس جهلڪندي نظر اچن ٿا، سندس ڪهاڻيون پڙهندي ايئن محسوس ٿئي ٿو ته ڄڻ ذڪر ڪيل واقعا ۽ قصا سندس ذات سان لاڳاپيل هجن، ائين کڻي چئجي ته سندس ڪهاڻيون اقبال بلوچ جي آتم ڪٿا جا ڪجهه پاسا آهن جن کي هو اڃا به سهڻي انداز ۾ بيان ڪرڻ جي ڀرپور سگهه رکي ٿو.“
  • 4.5/5.0
  • 3900
  • 776
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اقبال بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جيئڻ جنين ڪاڻ

جهوري جنهن جندڙي

رات جا ٽي ٿيا هئا. آءُ اڃا پوري طرح ننڊ ۾ به نه هوس، جو رات جو دير تائين جاڳندي ڏيڊ بجه کان پوءِ ته ستوهوس، جو اڃا ننڊ به نه آئي هئي، منهنجي هڪ دوست جي فون آئي.... هن ٻڌائيندي چيو ته ادا... خبر اها آهي .. جو پنهنجي دوست حسن جو ايڪسيڊنٽ ٿي پيو آهي، آءُ بستري تي سڌو ٿي ويهندي رڙ واري انداز ۾ پچانس ٿو.. حسن جو ايڪسيڊنٽ ....؟ ڪٿي ۽ ڪيئن؟
هن چيو مونکي به خبر پئي آهي ته پونم پئٽرول پمپ وٽ، فلاءِ اوور واري ٿنڀي سان هن جي پنهنجي ڪار وڃي لڳي آهي... چڱو وڏو حادثو ٿيو آهي.
الله پاڪ شل حياتي ڏيس... پوءِ اچ ته هلي اتي پهچون ـ هن چيو .. توهان پهچو آءُ پهچان ٿو.
آڌي رات جو وقت هو. مون پنهنجي پٽ کي چيو جيڪو LAP TOP ۾ ڪو ڪم ڪري رهيو هو ۽ جاڳيو پئي... هن کي صورتحال ٻڌائيندي چيم ته گڏجي هلون.
اسان ٻئي ڄڻا پونم پئٽرول پمپ وٽ پهتا سين . تيستاءِ منهنجو دوست به پهچي ويو. اتي پهچيِ ڏٺم ته ڪار ٿنبي سان ٽڪرايل هئي. پر ماڻهن ڪار جي سيٽ ۽ اسٽيئرنگ وچ ۾، ڦاٿل حسن کي ڪڍي ورتو هو . جيڪو هيٺ روڊ تي بيهوش پيل هو. خبر پئي ته انهي حادثي کي ڪلاڪ کان مٿي جو وقت ٿي ويو آهي.... پر هتي پهتل ٻن حدن جي پوليس وارن ۾ اهو اٽڪاءُ ۽ بحث مباحثو هلي رهيو هو ته حسن کي اسپتال ڪهڙي حد جي پوليس کڻائي وڃي.....
ٻن پوليس گاڏين ۾ پهتل بي شمار پوليس وارن کان اهو فيصلو نه پئي ٿي سگهيو ته اها جاءِ جتي اهو حادثو ٿيو آهي، اها حد ڪهڙي ٿاڻي جي آهي.
حسن کي مغز وارو ڌڪ لڳل هو.... ڪار جي اندر بي انتها رت وهيل هو ۽ ٻاهر به روڊ تي ليٽيل حسن جي مغز ۽ منهن مان رت وهي رهيو هو..
اسان ٻنهي دوستن اتي پهچي... انهن پوليس وارن کي سمجهائيندي چيو ..ته اسان پنهنجي گاڏي ۾ پنهنجي ذميواري تي ، زخمي کي اسپتال ٿا پهچايون ۽ اتي هلي توهان به فيصلو ڪري وٺجو ته اهو ڪيس ڪهڙي ٿاڻي جو آهي.
مون چيو ڪٿي ائين نه ٿئي ته توهان جي فضول جي تڪرار ۾ اسانجو دوست اسان کان جدا نه ٿي وڃي.. پر پوليس نابري واري بيٺي هئي. ته هي پوليس ڪيس آهي. توهان ويجها به نه ٿيو ۽ اجايو بحث به نه ڪريو.
عين انهي ٽائيم تي اتان لنگهندڙ هڪ ڄاڃين جي بس اچي بيٺي، جنهن ۾ گهوٽ ڪنوار کان سواءِ، مرد ۽ عورتون بس ۾ سوار هيون. اهي سڀ مرد توڙي عورتون بس مان لهي پيون ۽ حسن کي کڻي، بس ۾ وڌائون. پوليس وارن کي انهن چيو ... ته لال بتي ۾ اچي اهو فيصلو ڪري وٺجو ته هي ڪيس ڪهڙي ٿاڻي جو آهي.
اسان به انهن جي پويان پنهنجي گاڏين ۾ روانه ٿيا سين.
اها بس وارن جي پنهنجي مڙسي هئي، جيڪا انسان جي همدردي طور هڪ نوجوان کي بچائڻ لاءِ ڪئي هئي.... . ها حسن اڃا ته نوجوان هو. چاليهه سالن جو مس هو .... شايد نشي ۾ خبر نه پيس... جو ڪار تيز رفتاري سبب وڃي فلاءِ اوور جي ٿنڀي سان وڃي ٽڪرجي پئي هئي....
بس ٻن ميلن جي مفاصلي تي لال بتي ته هئي. پنج منٽن ۾ لال بتي پهچي وياسين.
بيهوش حسن کي اسٽريچر تي سمهاري سول اسپتال جي عملي I.C.U ۾ آندو. موجود ڊاڪٽرن حسن جو علاج شروع ڪيو. وڏن ڊاڪٽرن کي طلب ڪيو ويو... اهي ڊاڪٽر اڃا پهتائي ڪو نه هئا ته حسن پنهنجو روح پرواز ڪري ڇڏيو هو.... موجود ڊاڪٽرن تصديق ڪئي... ته هي نوجوان هاڻ هي فاني دنيا ڇڏي چڪو آهي. تيستائين حسن جا وارث به پهچي چڪا هئا.
اسان پوليس جي حدن وارن جهڳڙن تي خون جا ڳوڙها وهائي رهيا هئا سين ۽ هن جي لاش سان گڏ روانه ٿيا سين.