جيئڻ جنين ڪاڻ
جي توهان ڊسٽرب به ڪيو ته به ٺيڪ آهي، مون وراڻيو.....
حڪم ڪريو..... مون توهان کي نه سڃاتو ۽ نه ئي توهان جو نمبر مون وٽ سيوِ آهي.
آءُ توهان کي ڏسڻ چاهيان ٿي، هن چيو.....
مون وراڻيو، توهان پنهنجو تعارف ته ڪرايو.
چيائين توهان مون کي ڏسندا ته سڃاڻي ويندا ..... پليز .... ڪلاڪ، اڌ ڪلاڪ، توهان مون کي ڏيڻ چاهيندا، ڪي ورهيه ٿيا آهن، توکي نه ڏٺو اٿم .....
پر پليز .... توهان ڪير آهيو، ڪٿي آهيو ۽ ائين ڪيئن ٿو ملي سگهان، توهان کي منهنجو نمبر ڪيئن ۽ ڪٿان مليو .... ڇا توهان مون کي چڱي طرح سڃاڻو به ٿا......
هاها..... توهان اڪبر آهيو ۽ هاڻ سنڌي ادب جا بهترين شاعر ۽ ڪهاڻيڪار اڪبر بلوچ آهيو .... ڄڻ هن منهنجو سڄو تعارف ڪرائي ورتو. اڃا به چئين ته تنهنجي ماءُ ۽ پيءُ جو نالو به ٻڌايان.
۽ توهان .... وري به مون هن کان نالو پڇندي چيو...... توهان پنهنجو نالو ته ٻڌايو......
سڀ ڪجهه فون تي ٻڌائي ڇڏيان ته توکي ڏسندس ڪيئن .... مهرباني ڪري جلدي اچ .... جيئن ڪجهه دير توکي ڏسي سگهان ..... هن ڄڻ التجا ڪئي. آءُ هن وقت پزا هٽ ۾ ويٺي آهيان .....
مون چيو..... آءُ توکي ڪيئن سڃاڻندس.
هن چيو ..... آءُ توکي پاڻيهي ئي سڃاڻي وٺندس.
بس پليز جلدي اچ..... مون وٽ ٽائيم ڪونهي، بس توکي ڏسان ۽ پوءِ هلي وڃان.
بس مون گاڏي ڪڍي ۽ سڌو پزاهٽ پهتس. جيئن گاڏي بيهاريم، هو ٻاهر اچي بيٺي هئي ۽ مون کي سلام ڪندي، ٿورو مڃيندي، چيائين ..... تو منهنجو چوڻ مڃيو ۽ هليو آئين تنهنجا اهي وڙ ....لک ٿورا ..... مون جيئن ئي هن کي ڏٺو، مون کان هلڪڙي آواز نڙي ۾ گهٽيل آواز واري رڙ نڪري وئي..... پرڀات تون.....!!
اندر وٺي وئي، هڪ ڪنڊ واري ٽيبل تي ويٺاسين....ٻنپهرن جو ٽائيم هو.... پزاهٽ خالي پيو هو، هڪ ٻن ٽيبلن تي ماڻهو هئا.
اڪبر مون کي سڃاڻي ورتئي نه .... مون پنهنجو تعارف ئي نه ڪرايو ته تو منهنجو نالو وٺي ڇڏيو.
ها پرڀات .... تون ئي ته منهنجي حياتي هوئين..... تون ئي ته منهنجي لاٽ هئين..... تون ئي منهنجي روشني هوئين..... منهنجو آدرش ..... منهنجو آواز ..... ۽ منهنجي جيون ۾ روشني جو ڪرڻو ..... ۽ آءُ توکي ڪيئن نه سڃاڻي سگهندس.
ها اڪبر ..... اڄ تو کي پنجويهه سالن کانپوءِ ڏٺو اٿم..... مون توکي هڪ پل لاءِ به وساريو نه آهي. مون توکي ڪڏهن به دل مان ڪڍيو نه آهي.
ايئن چوندي ..... هن جي اکڙين مان ڳوڙها وهي نڪتا ..... آواز ڀرجي ويو .... هن کي ڏسي منهنجون اکيون به آليون ٿي ويون، شايد پنجويهه سالن کانپوءِ هڪٻئي کي ڏسڻ جي خوشي جا ڳوڙها هئا.
هن جو ننڍڙو پٽ جيڪو شايد پلي لينڊ ايريا ۾ کيڏي رهيو هو، اهو هن وٽ اچي ويو، هو عمر ۾ ايترو ننڍو هو جو ڪو به سوال نه ڪري سگهيو، هو صرف مون کي ڏسندو رهيو، تيسيتائين پزا جي پليٽ به اچي وئي....
پرڀات تڪڙ ۾ هئي..... جو پزا جو آرڊر اچڻ سان ئي ڏئي چڪي هئي.
اکڙين مان ڳوڙها وهائيندي چيائين اڪبر... آءُ تنهنجي گنهگار آهيان.... آءُ تنهنجي خطادار آهيان ..... جو توکي چاهيندي به تنهنجي ٿي نه سگهيس، توکي دل ئي دل ۾ مجازي خدا مڃيندي به توکي حاصل نه ڪري سگهيس، تنهنجو پيار نه ماڻي سگهيس، تون منهنجو ڪلهه به پيار هوئين ۽ اڄ به منهنجو پيار آهين. هان..... هي وٺ ..... پزا جو هڪ پيس .... گرهه ٺاهيندي پنهنجن هٿن سان مون کي ڏنائين، چيائين اڪبر منهنجي هٿ وارو هي گره ته کاءُ......
ها پرڀات...... تون چوندي هئين ته پيار سدائين رهندو آهي، سدائين دل ۾ وسندو آهي، شادي ڪرڻ يا نه ڪرڻ سان ڪو به فرق نه پوندو آهي، جنهن سان پيار هوندو، تاحيات هن سان ئي رهندو آهي ۽ آءُ سدائين هن جي اها ڳالهه رد ڪندي چوندو هوس..... نه پرڀات پيار حاصل ڪرڻ جو نالو آهي، جنهن سان سچو پيار هجي..... هن کي حاصل نه ڪجي يا هن سان گڏ زندگي نه گذارجي ته اهڙي پيار کي سِڪون ۽ آهون نصيب ٿينديون آهن...... جدائي جون شامون ..... جدائي جون راتيون......
مون کان پڇيائين...... تو شادي ڪئي....... تنهنجي زال خوش قسمت هوندي جو تو جهڙو پيار ۽ پيار ڪندڙ ور مليو هوندس، تنهنجي زال ڪيئن آهي، سهڻي ته آهي نه ...... ٻار ڪيترا اٿئي...... تنهنجي زندگي ڪيئن پئي گذري...... تون ڪيئن آهين ..... سکيو آهين نه ..... سٺو پيار مليو اٿئي نه..... پرڀات کي شايد تڪڙ هئي جو هڪ ساهه ۾ ڪيترا سوال ڪري وئي..... يا منهنجي آتما.... هڪ ساهه ۾ ٻڌڻ پئي چاهيائين.....مون سڀني ڳالهين جو جواب هڪڙي جواب ۾ ڏنومانس ته روئي پئي......
مون چيومانس..... پرڀات تون ئي ته منهنجي زندگي هئين..... تون ئي منهنجي روشني هئين..... بس ٻي ڪنهن زندگي ۽ ٻي ڪنهن پرڀات کي حاصل ڪرڻ جي طلب ئي نه رهي.....
پرڀات تون ئي ته چوندي هوئين ته شادي ڪرڻ يا نه ڪرڻ سان ڪو به فرق نه ٿو پوي، محبت سدا قائم رهندي آهي.... دلين ۾ سدا وسندي آهي ته پرڀات مون تنهنجي ڳالهه جو ڀرم رکيو آهي ۽ اهو ثابت ڪري ڏيکاريو آهي ته منهنجي پرڀات صرف تون ئي هئين.... ۽ تون ئي آهين..... ۽ تون ئي رهندين..... منهنجي دل چاهيو ته هن جو ڳوڙها، پنهنجي هٿن سان اگهان، هن جو سر پنهنجي جهولي ۾ وجهي هن کي پرچايان..... هن کي ڀاڪر پائي چميون ڏيان..... هن جا وهيل ڳوڙها پي وٺان..... پر اهو سڀ ڪجهه نه ڪري سگهيس، ٽيهه سال پوئتي هليو ويس، آءُ ۽ پرڀات هڪڙي ئي اڱڻ ۾ وڏا ٿيا هئاسين..... اکر ڀوري راند ڪندي ننڍپڻ گذريو هو، هو اکر ڀوري راند کٽيندي هئي ته موٽ ۾ پنج روپئي وارو سڪو ڦري وٺندي هئي..... مون کٽيو، مون کٽيو.... چئي خوش ٿيندي هئي.
اسان ٻئي بلور بلور....گل ٻوڙڻ واري راند کيڏندا هئاسين.... هو سدائين اها راند کٽي ويندي هئي... پوءِ منهنجا کٽيل بلور.... واپس ڪندي چوندي هئي.... ڇا ياد ڪندين..... وٺ بلور.... ۽ پوءِ آءُ پنهنجا سڀ بلور هن کي ڏيئي ڇڏيندو هوس، هو سڀ بلور هڪ دٻي ۾ وجهي کڙڪائي کڙڪائي خوش ٿيندي هئي ۽ مون کي ڀاڪر ۾ ڀري چوندي هئي، اڪبر تون ڪيڏو نه سٺو آهين.....
اسان ٻارڙن جي ريل گاڏي واري راند ڪندا هئاسين.....
جو کير پئي..... سو وير ٿئي
ڏند زور وٺن لڱ چست ٿين.....
ڏي کير امان.... پي پڙهڻ وڃان.
ننڍڙن ٻارڙن جي ريل.... هڪ ٻئي جا چولا پڪڙي، ريل ٺاهيندا هئاسين..... پاڙي واري گهٽي، جيڪا گهرن کان امام بارگاهه تائين سڌي سڌي ويندي هئي، پرڀات به منهنجي پويان.....چولو پڪڙي انهي راند ۾ شامل هوندي هئي.....پوءِ زور سان بيت چوندا هلندا ڊوڙندا هئاسين.....
ڏي کير امان....
پي پڙهڻ وڃان....
وري ٻيو بيت....
جهو جهو ماٽي.....لسي پيون گهاٽي.....
ائين..... رانديون ڪندي جيون جا پتڪڙا پتڪڙا قدم اڳتي ڊوڙي رهيا هئا.
پرڀات اڪثر ڇوڪرين سان ”ٽاپو“ راند ڪندي هئي....توڙي جو اها راند ڇوڪرين جي هوندي هئي، پر مون کي شامل ڪرڻ لاءِ ضد ڪندي هئي، ٻيون ڇوڪريون نه مڃينديون هيون، ته هڪ ڇوڪرو اسان ڇوڪرين سان گڏ ڪيئن راند کيڏندو ته هي انهي راند ۾ شامل نه ٿيندي هئي.
ائين اسان جا ننڍپڻ جا ڏينهن کلندي، ڪڏندي گذري رهيا هئا.
جيئن ته پرڀات منهنجي سوٽ هئي.... سڳي چاچي جي ڌيءَ..... هڪ ئي اڱڻ ۾ اسان جا اٺ ڏهه گهر هئا.... منهنجي ڏاڏي....پنهنجن سڀني پٽن ۽ ڌيئرن کي هڪ ئي اڱڻ ۾ گڏ ويهاريو هو، جو هڪ ٻئي جو گهر اچڻ وڃڻ ائين ئي رهندو هو، ويتر جو هڪ ٻئي جا سوٽ ماسات هئاسين ته ڪنهن به قسم جي اچ وڃ يا ڪچهرين ڪرڻ جي رنڊ روڪ نه هوندي هئي، پرڀات ٻنپهرن جي ۽ رات جي پنهنجي حصي جي ماني مون وٽ کڻي ايندي هئي، اسان ٻئي گڏجي ماني کائيندا هئاسين.
اسان هلڪڙي هلڪڙي جواني ۾ قدم رکي چڪا هئاسين، منهنجي ماءُ اسان ٻنهي جي پيار کي پرکي ورتو هو، اسان کي ايترو ويجهو ڏسي ڏاڍي خوش ٿيندي هئي، ۽ پرڀات کي ڏاڍو پيار ڪندي هئي ۽ پرڀات به امان جي ڏاڍي عزت ڪندي هئي.
پرڀات جي مون سان ويجهڙائپ ڏسي، سندس ماءُ اعتراض ڪرڻ لڳي، پنهنجي ڌيءُ کي روز چوندي هئي... ته اها ڳالهه مون کي پسند نه آهي ته تون اڪبر جي ويجهو ٿيندي پئي وڃين، پر پرڀات پنهنجي ماءُ جي ڳالهه نه مڃيندي هئي، ڇو جو هو پنهنجي پيءُ جي دادلي ڌيءُ هئي ۽ سندس پيءُ اسان کي ڀائيندو به هو ته چاهيندو به هو ته پرڀات جي شادي سندس ڀاءُ جي گهر ٿئي.
هاڻ پرڀات جوان ٿي چڪي هئي ۽ سهڻي به تمام گهڻي هئي، چهري تي قدرتي رونق ۽ روشني هيس، جو سڀني کي پئي وڻندي هئي.
اسان جي اڱڻ ۾ پرڀات جي جواني جا چرچا هلڻ لڳا هئا، سندس مڱڻي ۽ شادي جون ڳالهڙيون گهلڻ لڳيون هيون، جڏهن سندس ڪنن تي اهي ڳالهڙيون پهتيون ته مون کي چيائين....اڪبر....توهان پنهنجي ماءُ پيءُ کي چئو ته منهنجو سڱ تنهنجي لاءِ گُهرن ۽ بابا وارن سان اچي ملن رڳو مڱڻي ٿي وڃي ۽ پوءِ بس....
وايو منڊل ۾ پرڀات جي گهر، هن جي سڱ ۽ مڱڻي جون ڳالهيون هلڻ لڳيون ته مون پنهنجي ماءُ پيءُ کي سڱ گهرڻ لاءِ موڪيلو، انهن به دير نه ڪئي، باقاعده سڱ گهرڻ ويا، منهنجو چاچو ته راضي ٿي ويو، پر منهنجي چاچي نابري واري ۽ پنهنجي دل جي ڳالهه ڪڍندي چيائين.... اسان کي سوچڻ جو موقعو ڏيو، ڇو جو پرڀات منهنجي وڏي ۽ سهڻي ڌيءُ آهي، جيڪا آءُ پنهنجي ڀاءُ جي پٽ کي ڏيڻ چاهيان ٿي.
مون کي ۽ پرڀات کي انهي ڳالهه جو گمان ئي نه هيو.... اسان سوچيو هو ته يڪدم ها ٿي ويندي ۽ مڱڻي به ٿي ويندي، منهنجي ماءُ چيو....پرڀات ۽ اڪبر هڪٻئي کي چاهين ٿا، ڀائين ٿا، هڪٻئي سان پيار ڪن ٿا، تڏهن پرڀات جي ماءُ چيو هو ته اهي ٻار آهن، ٻارن جا فيصلا ڪي مڃبا آهن ڇا؟ منهنجو چاچو جيڪو اسان جي سڱ ۾ راضي هو پر هن به في الحال ماٺ جو روزو رکيو.
پرڀات کي هن جي ماءُ منع ڪيو ته هاڻ هو مون سان نه ملي.... هو اسان جي گهر به نه وڃي.
تڏهن به پرڀات روز شام جو منهنجي ڀيڻ جي گهر اچي ويندي هئي، اتي اسان ٻئي پينگهي ۾ لڏندي لڏندي پينگهي جي ٽڙڪاٽ جي آواز ۾ کوڙ ساريون ڪچهريون ڪندي، وچن ڪرڻ لڳاسين، وعدا وٺندا رهياسين، هڪ ٻئي سان گڏ جيئڻ جا قول قرار ڪرڻ لڳاسين ۽ رات جو امان روز ڪچهري ڪرائيندي هئي، اسان جي گهر جي ٿلهي تي امان سگري ٻاريندي هئي، انهي سگري جي چوطرف سڀ چاچا، چاچيون، سوٽ، ڀائر، ڀينرون هر روز اچي ويهندا هئا، هر روز چانهه جو ديڳڙو چڙهندو هو ۽ ڪچهري مچي ويندي هئي، ويهه پنجويهه ماڻهن جي چانهه سان گڏ ڪچهري ۾ مزو ٿي ويندو هو، آڌي رات تائين کل ڀوڳ جا چرچا هلندا هئا، پرڀات به ڊوڙي ڊوڙي اچي سڀني کي هٽائي منهنجي ڀرسان ٻانهن ۾ ٻانهن ڏيئي بلڪل مون کي چنبڙي ويندي هئي، سڀني کي اهو ڀانور ڪرائيندي هئي ته اڪبر منهنجو آهي، متان مون کان ڪير کسڻ جي ڪوشش ڪري..... ۽ مون سان ٻانهه ۾ ٻانهه ڏيئي وجهي سڀني کي ٻڌائي ۽ ڏيکاري رهي هئي ته آءُ صرف اڪبر جي آهيان.
هاڻ پينگهي جي لوڏ ۾ اسان جي ڪچهرين جو موضوع، اسان جي پنهنجي شادي جو هوندو هو، چوندي هئي، دل جي دڙڪن جي آخري ساهه تائين آءُ اهو ڪرڻ نه ڏينديس ته منهنجي شادي ٻي هنڌ ٿئي، ۽ وري ٻي پل مون کي سمجهائيندي هئي ته اڪبر شادي....محبتن جو معراج نه آهي....محبت ازل کان ابد تائين رهندڙ هڪ لازوال رشتو آهي، جيڪو ڪڏهن به ٽٽندو نه آهي، جهرندو نه آهي، دل ۾ سدائين وسندو رهندو آهي، آءُ تنهنجي دل ۾ آهيان ۽ تون منهنجي دل ۾ آهين، آءُ چوندو هومانس، پرڀات اها دلين واري محبت جي فلسفي کي آءُ نه ٿو مڃان، تون مون سان گڏ نه هجين.... زندگي جي هر موڙ تي تنهنجو ساٿ مون سان نه هجي...زندگي جي پيار پريت لمحن ۾ تون مون سان گڏ نه هجين پاڻ هڪٻئي کي ڇهي نه سگهون، تون مون کان پري هجين ۽ آءُ توکي ڏسي به نه سگهان، رسي به نه سگهان، پنهنجا وجود هڪٻئي کان جدا هجن.... ته اها محبت منهنجي نظر ۾ لا محبت آهي.... پر هو پنهنجي فلسفي تي قائم رهندي دليل ڏيندي هئي ۽ آءُ ماٺ ٿي ويندو هوس، اهو وقت اچي ويو.... پرڀات پنهنجي ماءُ جي اڳيان هارائي وئي، هي هن جي پهرين شڪست هئي، جيڪا ماءُ هن کي ڌمڪي جي صورت ۾ ڏني هئي ته جيڪڏهن تو شادي منهنجي ڀاءُ جي پٽ سان نه ڪئي ته آءُ خودڪشي ڪري ڇڏينديس....هن ڳالهه کان پوءِ پرڀات هارائي....پري....تمام گهڻو پري هلي وئي، ڏسڻ کان به پري.... جهٽ پٽ ۾ شادي ڪري ڇڏي متان پرڀات بدلجي وڃي.... يا ڪو انقلابي قدم نه کڻي وٺي، هو پري هلي وئي، اسان هڪٻئي کي ڏسڻ کان به پري، پر سڪي وياسين.
پرڀات جي مڙس جو فون آيو ته آءُ ڪٿي ۽ ڪيڏي مهل اچان ته پرڀات هن کي چيو تون ڪلاڪ کن ۾ ريشم گلي وٽ اچجان.
تڏهن مون چيومانس....پرڀات تنهنجا سڀ مائٽ حيدرآباد شفٽ ٿي ويا آهن، تون ڇو نه ٿي شفٽ ٿئين، تڏهن چيائين ته منهنجو مڙس چوي ٿو ته جيسيتائين اڪبر حيدرآباد ۾ آهي يا جيسيتائين جيئرو آهي، تيسيتائين شفٽ نه ٿينداسين.....
پرڀات مون کي ٻڌايو ته مون چيومانس جي اها ڳالهه آهي ته ڇا تون اڪبر کي منهنجي دل ۽ روح مان ڪڍي سگهين ٿو.
ڀانءِ ..... پرڀات جي مڙس کي ڪيڏو خوف هو.... اسان جي دلين جي ڌڙڪنن جو ....
مون شادي نه ڪئي هئي، پرڀات کي چيم، تنهن جي محبت واري فلسفي ۾ ڪيتري سچائي آهي ۽ منهنجي محبت جي سلسلي ۾ ڪيتري سچائي آهي، جو مون توکان سواءِ ٻي ڪنهن سان زندگي گذارڻ جو سوچيو ئي ڪو نه....
ڪجهه دير بعد پزاهٽ مان نڪري هو ريشم گلي هلي وئي ۽ مان پنهنجي گهر موٽي آيس.....