اڌورا خواب
اسان جو ضلعو نئون ٺهيو هو، نئين ضلعي جي قيام سان، نوڪرين جون ڀرتيون هليون پئي ۽ ڪي ڪامورا ٻين ضلعن مان به بدلي ٿي آيا هئا.
منهنجو پيءُ به روينيو ڊپارٽمينٽ ۾ سپرينٽيڊنٽ هو، هو به بدلي ڪرائي، پنهنجي اباڻي ضلعي ۾ آيو هو، اسان جي سڄي فيملي هن ئي شهر ۾ رهندي هئي ته بابا جي ڄڻ عيد ٿي وئي، جو پنهنجي گهر ۽ پنهنجي فيملي سان گڏ رهڻ لاءِ اچي ويو هو.
بابا جو هڪ دوست ۽ هن جي آفيس جو هڪ ساٿي محسن علي به بابا سان گڏ بدلي ٿي آيو هو، ڪجهه وقت ته هن Out Back ڪيو، پر پوءِ جلدي ٿڪجي پيو.
اسان جي ڀر واري جاءِ جيڪا بابا جي جاءِ هئي، هميشه مسواڙ تي رهندي هئي، بابا هن کي هن جي اصرار تي اها جاءِ مسواڙ تي ڏني ته هو پنهنجي فيملي وٺي آيو ۽ اچي پنهنجي ڪٽنب کي رهايائين.
اسان جو گهر وڏي ڪٽنب وارو هو پر هنن جو ڪٽنب ڇهن ڀاتين تي مشتمل هو، اسان جي ڀاتين ۾ آءُ سڀ کان ننڍو هوس ۽ هن جي ڀاتين ۾ رابيل سڀ کان ننڍي هئي، آءُ پرائمري پڙهي مڊل اسڪول ۾ داخل ٿي چڪو هوس ۽ رابيل پرائمري جي آخري ڪلاس ۾ پڙهي رهي هئي.
رابيل تمام گهڻي سهڻي ۽ گڏڙي جيان هئي تمام گهڻي ذهين، شرارتي هئي، پنهنجن ڳاليهن ۽ شرارتن سان هر ڪنهن جي دل موهي ڇڏيندي هئي.
رابيل جو گهڻو وقت مون سان گذرندو هو، مون سان ڪچهريون ڪندي هئي، اسان ٻئي ٻاتن ٻاتن ٻولڙن سان، ڳالهائيندي، رلندي ملندي، جيون جا ننڍڙا لمحا گذاري رهيا هئاسين، رابيل جي ماءُ ڪنهن سوڌي سامان لاءِ رابيل کي بازار موڪليندي هئي ته مون کي سڏي چوندي هئي.... ابا منور.... رابيل سان گڏجي وڃ ۽ آءُ خوشي خوشي رابيل سان گڏ ويندو هوس، رابيل ۽ آءُ ٻاتڙيون ٻاتڙيون ڳالهيون ڪري، اسڪول جي پڙهائي بابت، هڪ ٻئي کي بيت ٻڌائيندي، هڪ ٻئي کي شيون کارائيندي، سٺا ٻاراڻا دوست ٿي ويا هئاسين ۽ ائين سال کن گذري ويو.
هڪ ڏينهن آءُ هن لاءِ مِلڪ ٽافي ۽ ببل گم وٺي آيس، جو اهي ٻئي شيون هن کي وڻنديون هيون، دل ۾ پهريون دفعو ڊپ محسوس ڪندي سوچيم ته هن کي اهي شيون ڪيئن ڏيان، پر جڏهن ڏنمانس ته خوشي سان وٺندي چيائين.... منور، تون ڇا مون کي ايترو ڀائيندو آهين، مون چيومانس ها رابيل .... تون مون کي ڏاڍي وڻندي آهين، دل چوندي آهي ته جيڪا شئي آءُ کاوان، اها شئي تون به کائين. پوءِ هر روز هن کي ملڪ ٽافي ۽ ببلگم ضرور ڏيندو هوس ته هو کِل خوشي وچان وٺي کائيندي هئي ۽ پوءِ هن به منهنجي لاءِ Chips وٺڻ شروع ڪيا، مون کي پٽاٽن سان ٺهيل چپس وڻندا هئا، ۽ پوءِ اهو شين وارو سلسلو اسان جو شروع ٿي ويو، تيئن ئي اسان جي ٻاراڻي دوستي پختي ٿيندي پئي وڃي، اسان جي پاڙي ۾ گهرن کان ٿورو پرڀرو هڪ واهه وهندو هو، پاڙي جون سڀ عورتون انهيءَ واهه ۾ ڪپڙا ڌوئينديون هيون ۽ پاڙي جا سڀ ننڍا ٻار انهيءَ واهه ۾ وهجندا هئا، اهو هر روز معمول هوندو هو، سڀ ٻار جيئن ئي اسڪول مان واپس ايندا هئا، ڪپڙا بدلائي سڌو واه جو رخ ڪندا هئا، ڏسندي ڏسندي سڄو واه ٻارڙن سان ڀرجي ويندو هو.
رابيل مون کان اڳ اسڪول مان اچي ويندي هئي ۽ ٻاهر گهٽي ۾ اسان جي دروازي تي ويهي منهنجو انتظار ڪندي هئي، جيئن ئي آءُ پهچندو هوس ڪپڙا بدلائي، اسان به وهنجڻ لاءِ واهه ۾ پهچي ويندا هئاسين، اسان به ٻين ٻارن وانگر پاڻي اندر لِڪ لِڪوٽي راند ڪندا هئاسين، پر رابيل سڀني ٻارن کي منع ڪري ڇڏيو هو ته هن سان ڪير به هي راند نه ڪندو، هو صرف مون سان لِڪ لِڪوٽي راند ڪندي هئي، چوندي هئي ته صرف تون ئي مون سان هي راند ڪر ۽ مون کي ڳولهي هٿ ڪر.... ۽ پوءِ صرف آءُ ئي هن سان راند ڪندي ڳولهيندو هوس ۽ هو به صرف مون کي ئي ڳولهيندي هئي، آءُ هن کي ڀاڪر پائي ڳولهي وٺندو هوس ته هن کي ڪو به حجاب يا اعتراض نه ٿيندو هو ته منهنجو هٿ هن جي جسم جي ڪهڙي حصي تي لڳو يا مون هن کي ڀاڪر پائي ڳولهي ورتو، آءُ ڀاڪر پائي هن کي ڳولهي وٺندو هوس ته خوشي وچان مون کي چنبڙي پوندي هئي.
گهر جي ٻاهرين گيٽ تي ٽن ڏاڪن واري سيمينٽ سان ٺهيل دِڪي تي ويهي اسان کوڙ ساريون ڪچهريون ڪندا هئاسين، وچين نماز مهل، اسان امام بارگاهه ڀرسان ڄارين مان پيرون پٽڻ ويندا هئاسين، هو ڄارين مان مِٺا مِٺا پيرون پٽي جهول ڀريندي هئي، ڄارين جي ڇانو ۾ ويهي کائيندا هئاسي ۽ آءُ هن لاءِ گيدوڙي جي وڻ مان ليار پٽي ايندو هوس- مون کي ليار نه وڻندا هئا پر رابيل شوق سان کائيندي هئي، ٻير جي وڻ مان پٿر هڻي آءُ ٻير ڇاڻيندو هوس ۽ هو ڊوڙي ڊوڙي ڪرندڙ ٻيرن کي هٿ ڪري جهولي ڀريندي هئي، امام بارگاهه پويان انبن جو باغ هوندو هو- انهي مان ڪچڙيون انبڻيون کڻي ايندو هوس جو رابيل کي ڪچڙيون انبڻيون جام وڻنديون هيون ۽ ڪيترا دفعا ائين ڪرڻ سان باغ جي مالهي جون مارون به کاڌيون هيم.
پاڙي جا سڀ ٻار شام جو گڏ ٿيندا هئا، اسان جي گهر اڳيان هڪ وڏو ٿلهو هوندو هو- انهي ٿلهي تي راند ڪندا هئاسين.
ڦر ڦِر سونٽو
ڦر ڦِر سونٽو
دٻلي ڇڻڪائي ڏي
سون سون پائي ڏي....
چوطرف ڏهه پندرهن ٻار دائري جي صورت ۾ اکيون بند ڪري ڪنڌ هيٺ ڪري، ٻن ٽنگن جي وچ ۾ ڪنڌ جهڪائي ويهندا هئاسين زناني پوتي سان ٺهيل سونٽو ڪنهن ٻار جي پويان رکندا هئاسين جڏهن رابيل جي واري ايندي هئي ته هو منهنجي پويان سونٽو رکي پنهنجي ننڍي هٿڙي سان هلڪڙو چهاءِ ڏيئي مون کي ٻڌائي ڇڏيندي هئي، ته آءُ سمجهي ويندو هوس ته رابيل سونٽو منهنجي پويان رکيو آهي ۽ آءُ به رابيل سان ائين ئي ڪندو هوس.
ست ٺڪريون راند ڪندي آءُ موقعو ڏيندو هوس ته رابيل ست ٺڪريون ٺاهي وٺي ۽ بال به نه لڳيس..... ائين اسان جي بهارن سان ڀريل پتڪڙا پتڪڙا ڏينهڙا .... موجن وارا .... مستين وارا... کن پل ۾ پئي گذريا... شعوري طرح ۽ لاشعوري طرح، مون کي خبر ئي نه پئجي رهي هئي ته رابيل منهنجي دل جي ڪيترو ويجهو ٿي چڪي هئي ۽ رابيل به ڪڏهن لفظن جو اظهار نه ڪندي مون کي پنهنجي دل جي ڪنهن ڪُنڊ پاسي تي ضرور ويهاري ڇڏيو هو.
ائين اسان جا ننڍڙا پتڪڙا پير شايد جواني جي پهرين ڏاڪي کي ڇُهي رهيا هئا، پنهنجي ڌيءَ جي وڌندڙ جسم کي محسوس ڪندي، (جو هن جي وڌندڙ جسم سان لڳي رهيو هو ته هن جا قدم به جواني جي ڏاڪي تي چڙهي رهيا هئا) هڪ ڏينهن رابيل جي ماءُ هن کي چيو .... پٽ رابيل تون هاڻ وڏي ٿيندي پئي وڃين، ڇوڪرن سان راند نه ڪندي ڪر ته رابيل کي اهو احساس ئي نه ٿيو هو ته هو واقعي جواني جي راهه تي تڪڙيون تڪڙيون وکون کڻي رهي هئي، چيائين امان.... مون سان منور هوندو آهي، پر وري به چيائين .... منور کان جُدا ٿي ٻي ڪنهن سان راند نه ڪجانءِ..... ڪڏهن ائين ٿيو به نه هيو جو رابيل مون کان سواءِ ٻي ڪنهن سان راند ڪندي هجي.... تڏهن به سختي سان منع ڪندي ماءُ چيس ته اڄ کان پوءِ تون واه ۾ نه وهنجندين .... تڏهن رابيل کي اوچتو احساس محسوس ٿيڻ لڳو....ڀانءِ ... هو جوان ٿي وئي آهي ۽ مون به چيو مانس ته رابيل تون وڏي پئي ٿئين..... اڄ کان پوءِ پاڻ واه ۾ نه وهنجنداسين ٺيڪ آهي منور .... رابيل ڄڻ منهنجو چوڻ مڃي ورتو- آءُ ته ڪڏهن ڪڏهن وهنجي وٺندو هوس پر رابيل منهنجي چوڻ کي آخري ليڪو سمجهي ڪڏهن به نه وهنجندي هئي.... البت واه جي ڪپ تي ويهي ٻين ٻارن کي ۽ مون کي ڏسندي هئي.
آءُ هر روز هن کي پڙهائيندو به هوس، هُن جي ماءُ مون کي تمام گهڻو ڀائيندي هئي.
منهنجن مائٽن يا رابيل جي مائٽن اسان ٻن کي هميشه گڏ ڏسندي ڪڏهن به اَرها نه ٿيا هئا..... يا ڪڏهن به اهو محسوس نه ڪيو ته اسان ٻن وچ ۾ ڪنهن به قسم جي بي شرمائي يا بي حيائي جي ڪا ڳالهه هجي ۽ ائين هو به ڪو نه.... ته اسان ٻن جي ڪچهرين ۾ ڪنهن قسم جو اڍنگو لفظ به نڪتو هجي ته اسان هڪٻئي سان بي انتها پيار ڪريون ٿا.
اسان جا ٻاراڻا قدم، ننڍڙي جواني ڏانهن وڌي چڪا هئا، آءُ ميٽرڪ ۾ اچي پهتو هوس ۽ رابيل مون کان هڪ ڪلاس پوئتي هئي، هاڻ اسان سڀ رانديون ڇڏي ڏنيون هيون، صرف ببل گم ۽ ملڪ ٽافيون رابيل کي ڏيندو هوس ۽ رابيل به اسڪول مان موٽندي مون لاءِ چپس ضرور وٺي ايندي هئي، هاڻ اسان جون ڪچهريون يا ته رابيل کي هوم ورڪ ڪرائيندي هن جي گهر ۾ ٿينديون هيون يا گهر جي ٻاهران دروازي جي چائنٺ تي ٺهيل سيمينٽ جي دڪي تي ويهي ڪندا هئاسين، تان جو آءُ انٽر تي اچي پهتس ۽ رابيل مئٽرڪ پاس ڪري چُڪي هئي، ته ائين اوچتو خبر پئي ته رابيل جي پيءُ کي پروموشن ڏيئي ڪراچي بدلي ڪيو ويو، رابيل جي گهر ۾ خوشيون هيون پر رابيل مون کان جدا نه ٿيڻ پئي چاهيو.... اسان ٻنهي جو غم سڀني محسوس ڪري ورتو هو، پر .... اسان ڪجهه به نه ڪڇي سگهياسين... هفتي، ڏهه ڏينهن اندر هو هتان شفٽ ٿي چڪا هئا.
رابيل مون کان تمام گهڻو پري هلي ويئي هئي.... اسان ته اڃا پيار جا ٻول ٻوليائي ڪو نه هئا.... اسان ته اڃا مٺڙين مٺڙين ڳالهين جي شروعات ئي نه ڪئي هئي، آءُ ته اڃا همت ئي نه ساري سگهيو هوس ته رابيل کي چئي سگهان ها ته رابيل آءُ توسان ڪيترو پيار ٿو ڪريان.... ۽ رابيل به مون کي بي انتها چاهيندي به انهن لفظن جو اظهار نه ڪري سگهي هئي، اسان ته اڃا انهن لفظن جو اظهار نه ڪري سگهيا هئاسين ته اسان هڪٻئي کان ڪڏهن به جدا نه ٿينداسين، ته جدا ٿي وياسين.... اسان هڪٻئي کان جدا ٿي وياسين.... اسان جي ٻاراڻي محبت جيڪي ننڍڙي گلاب جي گل جيان هئي.... اهو گلاب جو گل اسان پوکيو ضرور هو، پر اهو گل اڃا ٽڙيو نه هيو..... اسان کي انهي گلاب جي گل جي اُسرڻ، ٽڙڻ جو انتظار هيو، هن جي خوشبو سان واسجڻ جو انتظار هيو..... ته اهو گلاب جو گل ڄڻ ڪنهن پٽي ورتو هجي..... ۽ اهو گل ڪومائجي ويو هجي، مون ۽ رابيل جيڪي خواب دل تي دل ۾ سانڍيا هئا، اهي بنا تعبير جي تُٽي چڪا هئا. سڀ خواب اڌورا رهجي ويا.... سڀ تعبيرون اڌ ۾ رهجي ويون.....