نينهن نڀايا جوين تون (سرائيڪي ڪهاڻي)
سورٺ ته اٺ ڪلاس پڙه گهر وچ ٻاه رهي پر سوڍا وڌيڪ پڙهڻ ڪيتي اسان ڏي شهر آ ڳيا ها. اسان ڏا شهر به ڪو خاص وڏا شهر نه ها.... هڪ ننڍا شهر ها پر هاءِ اسڪول ، ڪاليج، دي تعليم دي سهولت موجود هئي بجلي، پاڻي ، روڊ رستا، اوين چا اکيجي ته هڪ وڏا ء سڌريل ڳوٺ ۽ ننڊا شهر ها. سوڍا اٺ ڪلاس پاس ڪر تي وڌيڪ پڙهڻ خاطر اسان ڏي ڳوٺ آ ڳيا ها..... اسان نائين ڪلاس ڪُنون گڏ پڙهڻ لڳوسي. سوڍا اسان دي گهر رهندا ها. تنهنڪري سوٽ ڪنون وڌيڪ اسان دوست به ٿي ڳئُي هسي. سدائين گڏ گهمندي ڦرندي هسي، ڪڏهن ڪڏهن سوڍا ڳوٺ ويندا ها ته ميڪون به گڏ گهن ويندا ها.. هڪ رات ترس تي واپس آويندي هسي. مين ته سورٺ ڪيتي ويندا هم جو اونڌي سڪ لڳندي هم. ميڪون سورٺ آهدي هئي ته علي نواز تون هر هفتي سوڍي نال آويندا ڪر... هڪ رات، ڏون راتان ته رهنداهي سوڍا... سورٺ آکيا ؛ علي نواز تين نال ڪچهري ڪريندي ميڪون مذا به آندا هي ۽ ميڪون تيڏي سڪ به لڳدي هي، پر هر هفتي مين نه وينداهم . پڦي به ميڪون گهڻا ڀائيندي هئي. شايد دل وچ اها نيت ڪيتي ويٺي هئي ته علي نواز ڪون مين آپڻي ڌي سورٺ، نال شادي ڪرويسان ۽ علي نواز ڌي ڀيڻ آپڻي سوڍي ڪيتي گن آسان. انٽر پاس ڪرڳيوسي سورٺ به اٺان ڪلاس پاس ڪر ڇوڙيا ها. مين پڦي ڪون منٿان ڪيتيان هن نه سورٺ پڙهائي وچ ڏاڍي هوشيارهي، ايڪون وڌيڪ، پڙهاوڻ ڪيتي، اسان ڪن ڇوڙ... گهر ته آپڻاهي. سورٺ به پڙه پوسي... سورٺ دي ماءِ ڪون ته ڪو اعتراض نه ها، پر سورٺ دي بابا اجازت نه ڏيتي ته ڌي ذات ، جوان ٿي ڳئي هي وڌيڪ ، پڙهاوڻ مناسب ڪونهي.
ٻارهين ڪلاس پاس ڪرڻ ڪنون بعد موڪلان ٿي ڳيان هن سوڍي مين نال اهو طح ڪيتا، ته ڏون مهني گرميان واليان موڪلان، آپ ميڏي ڳوٺ گزاريسون مين ته دل وچ باغ بهار ٿي ڳيم ته سورٺ نال ڪچهريان ٿيسن ۽ ميڪون اجازت به مل ڳئ.. امانءِ بابا آکيا ته ڀلي وڃ.
پڦي دا مڙس ها ته ڌاريا پر اسان ڪون ڀائيندا به ها.. ويتر جو سوڍا ميڏا دوست ها ته وڌيڪ ڀاوڻ لڳاها. سورٺ به دل وچ جهمريان پاوڻ لڳي هئي.. ميڏي ته خدمت او دل نال ڪرڻ لڳي هئي... ڪا به ڪسر نه ڇوڙيندي هئي ته ميڏي خدمت وچ ڪا گهٽتائي ٿي وڃي. صبح دا جوين اٿڌاهم چانهه آڻ ڏيندي هئي ۽ يڪدم مکڻ نال ماني به چا آندي هئي ۽ اپڻي هٿان نال کويندي هئي. آهدي هئي علي نواز، شال سدائين مين تيڪون اوين ئي آپڻي هٿان نال ماني کواوان.
علي نواز امان آهدي هي ته مين تيڏي شادي علي نواز نال ڪرويسان. ها علي نواز ڪيا اهو سچ هي، تون مين ڳوٺاڻي نال شادي ڪريسين.. هاسورٺ تون صرف ميڏي هوين.. مين تين نال ئي شادي ڪريسان. سورٺ جتنا ميڪون پيار ڪريندي هوين. ميڏي دل وچ به تيڏي ڪاڻ تمام گهڻا پيار هي مين تين نال ئي پيار ڪرينداهم.
سورٺ هُڻ ته سدا ملوڪ چوڪري ٿي پئي هئي. اوندا نوجواني والا بدن اُڀر آيا ها.. جواني نال ته اصل مارپئي گتيس... وال وڏي ... رنگ دي ڀوري سهڻيان اکيان وچ سُرما پائيندي هئي ته جن پري لڳدي هئي... سڄي ڳوٺ دانڪ ٿي پئي هئي.. ڳوٺ دي هر نوجوان دي اها مرضي آهي ته سورٺ ميڏي ڪنوار ٿيوي . پر سورٺ ته ڪنهن ڪون گاه ئي ڪونه گتيندي هئي.
ڳوٺ دي سڀ مرد صبح نال ڪوڏر ڪلهي تي رکي، ڪهاڙي هٿ وچ چاتي، ٻنيان وچ هلي ويندي هن.. مين ۽ سوڍا بس گهر وچ هوندي هسي. سوڍي دا ته آپڻا ڳوٺ ها، اهو آپڻي سوٽ نال ملڻ ڪيتي . انهان دي گهر هليا وينداها ميڪون به ڪڏهن ڪڏهن گِن وينداها... پر ميڏي دل هميشه اهو آهدي هئي ته مين سورٺ ڪن بيٺاهووان ، پڦي نال ڪچهري ڪران.
سورٺ ميڏي ڪيتي، چانهه پاڻي، ٻوڙ ماني آپڻي هٿان نال ٺاهيندي هئي، ۽ آپڻي هٿان نال کويندي هئي.... جڻ ته ميڏي خدمت وچ ئي لڳي پئي هوندي هئي.
ڪڏهن ڪڏهن هئو ، مئو ٽليل هوندا ها ته مين سورٺ دي ٻانهن ڇڪ تي ڀاڪر وچ ڀريندا همس ۽ چميان به ڏي گنداهمس.
او به زور نال چنبڙ پوندي هئي هڪ منٽ وچ ڀاڪر وچون نڪل تي آهدي هئي.. الا ڪير ڏيک نه گهني، مين ته مرويسان، ميڪون بابا. مار ڇوڙيسي.
ترس ته مين ڏيکان ، ڪير آندا ته ڪونهي پيا... لوڙهي ڪنون، پري پري تائين نظر ڦيريندي هئي.. ول آڻ ميڪون ڀاڪر وچ ڀريندي هئي... اسان چميان ۽ ڀاڪر والي حد تائين گهڻا ويجهي ٿي ڳئي هسي ـ سورٺ دي به دل آهدي هئي.. مين هر روز اوين علي نواز نال ڀاڪران ۽ چميان وچ هووان ۽ ڪچهري ڪران...
علي نواز جلد ڪر آپڻيان مائٽان ڪون موڪل ميڪون پرڻا تي گن هل. مين وڌيڪ تين ڪنون سوا اڪيلي نه پئي ره سگهدي هان.
اوين نه ٿيوي ته بابا ميڏي شادي آپڻي ڪنهن ڀائٽي ، ڀاڻيجي نال ڪروا ڇوڙي تيڪنون مين سواءِ ڪو نه ره سگهسان علي نواز... اٿان سڀ اڻ پڙهيل .. مال وٿاڻ والي ڪنهن جاهل نال ميڪون پرڻايو ني ته، ميڏي زندگي زهر ٿي ويسي. علي نواز .. مين تيڪون هٿ پئي ٻڌيندي ها.... جلد ميڪون گن وڃ ..
مين اونڌي سڀ ڳالهه سمجهه ڳياهم.. مين اکيومس.. تون دل نه لاه.. تون ميڏي هوين تين ڏي ماءِ به آک چوڙيا هي تون ڪيون پئي کٽڪا ڪريندي هوين. سورٺ به آپڻي ماءِ دي ڳالهه پچون. آپڻي اميد دي ڏيئي ٻال ڇوڙي هن. اکيان دي ڳوڙهي چا اگهدي هئي.. بس سورٺ ڪجهه وڌيڪ پڙه گنان ، جو نوڪري ڪرڻ جهڙا ٿي پووان ته تيڪون شادي ڪر گن ويسان.
رات دا هرڪو سويل سمهه رهنداها. اڱڻ وڏا هُوندا ها .. هر ڪنهن دي گهر الڳ الڳ لوڙهيان وچ هوندي هن.. گهڻا ڪر ڪکاوين گهر ، پر ڪهندي ڪهندي ڪچي مٽي نال ٺهيل گهر به هوندي هن.
سورٺ واليان دا گهر به ڪچي مٽي نال . ٺهيل گهر ها.... ڏون ڪمري، اڳون ورانڊا.. ۽ هڪ وڏا اڱڻ ۽ ٻاهرون لوڙها ڏنل هوندا ها.. مين ۽ علي نواز ورانڊي وچ سمهدي هسي باقي پڦي .. والي ۽ سورٺ ٻاهر اڱڻ وچ سمهدي هن. رات دي نائين ڏهين بجي ڄڻ ته خاموشي دا راڪاس ڦرويندا ها ڳوٺ وچ هرڪو ٻنيان ٻاري ۽ ڊور وٿاڻ داڪم. ڪرتي سمهدي هن ته جڻ ڪرفيو لڳ ويندا ها..... سويل سمهدي هن جو صبح سويل اٿڻان به هونداهنين.
سمهڻ مهل پڦي سورٺ ڪون آکيندي هئي .. امان سورٺ جيستاءِ سوڍا ۽ علي نواز جاڳدي پئي هن تيساء تون سمهندي نه ڪر... متان ڪو چانهه پاڻي دي ضرورت پووين.. ۽ ها سمهڻ مهل انهان ڪون کير ضرور پليندي ڪرين... انهان دي سمهڻ ڪنون پچي تون سمهندي ڪرين... سورٺ ته اهو چاهيندي هئي... ويتر جو ماءِ نين اوين آکيس ته اونڌي دل دي گل ٽڙ پئ هن.. اونڌا من موج ڀريا ٿي پيا ها. اوندي دل دا باغ سورج مکي وانگي کُل پيا ها...
سوڍا هرروز آپڻي سوٽ نال ملڻ ڪيتي رات دا ماءِ پيو دي سمهڻ بعد... ڀيڻ ڪون ٻڌا ويندا ها ته مين سوٽ دي گهر پيا ويندا هم ...
سمهڻ مهل ميڪون آهدا ها علي نواز هڻ تون سمهه راه.... مين سوٽ دي گهرون ٿي.... آپڻي آڻ سمهه رهسان... اوين سوڍا هرروز هليا ويندا ها.. سورٺ ڪون خبر هئي .. ته سوڍا ڪڏي پيا ويندا.. هي ۽ ڪنهن مهل واپس آسي.... سورٺ آپڻي ڀرادي ڳالهه ڪنهن نال به ڪونه ڪريندي هئي...
هڪ رات سورٺ ڪنون پچيا مانس سورٺ سوڍا ڪيڏي ويندا هي .. اون اکيا آپڻي مگيندي سوٽ ڪن ويندا آهي.
مين موقعا پائي اکيومس .. تون به مين نال سمهدي ڪر....
ڳالهه ڪون سمجهه ڳئي.
اکيس.. سڄا ڏينهن ته تين نال گڏ هان .. مين اکيومس ته رات دي ڪجهه پل مين نال گزار...
چڱا چڱا .. دل رک هندوري وچ.... هڪ رات کير ڏيندي ، ميڏي هٿ ڪون زور ڏتا ته مين او ڪون ڇڪ تي ڀاڪر وچ چاڀريا...
ڀاڪر وچون چڙواتي شرماوڻ لڳي، اکيس علي نواز سمهين نا..... مين آندي پئي هان ... ماءِ پيو دي خبر گدس... اهي اگهور ننڊ وچ ستل هن.... سوڍا .. آپڻي سوٽ دي گهر هليا ڳيا ها... اوڪون اها پڪ هئي ته سوڍا صبح دي ٻانگ مهل واپس آسي، ميڏيان اکيان ڇت وچ هن ... مين چمڪندڙ ستاران ڪون ٻيا ڳڻان، تنهن مهل ننڍي ننڍي قدم چائي ميڏي کٽ وچ ٻڌل مهاري مٿي ڪرتي، سورٺ ميڪن اڳئي. مين جا ڀاڪر وچ قابو ڪيتو مانس. اوڪون چمڻ لڳم، ميڏا هٿ حرڪت ڪرڻ لڳا. سورٺ نين به مين نال پيار ڪرڻ شروع ڪيتا. اسان ڌي جسم هڪ تي ڳئي هن.... سورٺ نين اکيان بند ڪر ڇوڙيان هن . چپان وچ چپ رکيل هن...ميڏي بدن وچون سيڪڙات نڪلڻ لڳي هن... اسان پيار دي پالوٽ وچ لڙه ڳئي هسي حياتي دي سدا مهڪندڙ پل اسان هڪ ٻئي دي جسم وچ قيد ڪر چوڙي هن...
اوين سورٺ ۽ ميڏي پيار دي پالوٽ... هر روز رات ٿيوڻ لڳي. جنهن رات سوڍا نه وينداها ... اها رات اسان نه ملدي هسي. کن پل وچ مهنا گذر ڳيا.
هڪ ڏينهن سوڍي پڇيا .. جي اسان ڌي ڳوٺ بور ڪيتا هووي ته واپس هلون.. مين آکيا نه اهڙي ڪا ڳالهه ڪونهي... ٺيڪ هي هڪ ڏون ڏينهان وچ واپس هلسون .. مين ڪجهه سوڍي دي ڳالهه دا ڀرم رکيم ...
ٻي ڏينهن صبح دا، مکڻ ۽ ماني دا گره ميڪون کويندي سورٺ آپڻي هٿ ٻڌڻ لڳي.
ڏيک .. علي نواز خدا دا سونهن هوئي. اڃا نه وڃ. ڀلا ڪهڙي تڪڙ هوئي، اڃا ته مين تيڪون پيار ئي ڪونهي ڪيتا. ميڪون اڃا تيڏي پيار دي ضرورت هي. تون نه وڃ ماءِ ڪون آکيس.. امان ڏيک ته علي نواز ڳوٺ وڃڻ ڪيتي پر چا کولي هنس.
پڦي به اکيا... ڪيون پٽ ڪا گهٽتائي تي پئي هي ڪيا اساڌي مهمان نوازي وچ. سورٺ رو پئي. مين اکيومس ڀلا روء نه مين ڪونهي پيا ويندا هان. پوتي ڌي پلاند نال سورٺ آپڻي ڳوڙهي اگهي ڏنڌ ڪڍ تي کل پئي. اوين سوڍي ڪون ته هلڻ دي نڪڙ ڪونه هئي جو او آپڻي سوٽ نال هر روز ملڻ ويندا ها.
اوين مهني دار ٿيل پروگرام ڏون مهني وچ بدل گيا.
ڏون مهني گذار واپس آپڻي ڳوٺ پئي آيم ته سورٺ تي اکيان وچ ڳوڙهي هن. باهر تائين آئي هئي.. پچاڙي وچ هٿ ٻڌي اتلا اکياهس. علي نواز... ميڪون جلد شادي ڪر گن وڃين. تيڪون خدا دا واسطا هي.. مين اونڌي ڳوڙهي اگهه تي پڦي ڪون آکيا هم ...پڦي سورٺ ميڏي هي، متان ٻي هنڌ پرڻان چوڙينس ايڏا ظلم نه ڪرين.... پڦي ميڪون اکيا ها ... علي نواز الڪا نه ڪر سورٺ تيڏي هي... تون شادي ڪر ايڪون گن وڃين.
سوڍي ته وڃ ٻني سنڀالي ۽ مين يونيورسٽي وچ داخلا گن تي. اٿان ئي هاسٽل وچ رهڻ لڳم.
هڪ فعي ڳوٺ آيم. ته امان بڌايا .. ابا تيڌي سورٺ دي شادي پئي ٿيندي هي... دعوت آئي هي..
ميڏي پيران هيٺون زمين نڪل ڳئي ڏينهن وچ تاري نظر آوڻ لڳي.
امان سورٺ ميڏي هي .. تسان ڪيا. ڪجهه ڪونه ڪيتا... هڻ وڃو شادي دي تاريخ طع ڪرائو.
امان سورٺ ميڪنون سوا مرويسي... مين اوڪنون سواء مر ويسان .
ماءِ اکيا... پٽ مين گهڻي حيلي ڪيتي... پوتيان پيران وچ گتيومس... پر سورٺ دا پيو پڙ ٻڌ تي بيهه رهيا ته سورٺ مين آپڻي ڀرا دي پٽ ڪون ڏيسان .. جو ڀرا نال وعدا ڪيتا هم ميڻ گهڻي وسس ڪيتم .. پر ميڏا هڪ به وس نه هل سگهيا..
امان ۽ بابا والي سورٺ دي شادي وچ شريڪ ٿيون ڪيني گهرون نڪل پئي هن..
ميڏي اڳيان تي ڳوڙهي ختم تي نه پئي ٿيون... رب جاڻي سورٺ دا ڪيال حال هوسي...