پهريون پيار
منهنجو ذهن پنجويهه سال پوئتي هليو ويو، نزهت سان گهاريل پل پل ياد اچي ويو، سانول وڌيڪ ڪچهري سڀاڻي فون تي ڪنديس، ائين چئي هوءَ اڳتي وڌي، ڊرائيور شايد سندس انتظار ۾ هو، نزهت، ادبي دنيا ۾ نازيه هئي، انهيءَ نالي سان ئي لکندي هئي، ڇپجندي آهي ۽ سڃاتي به ويندي آهي، هوءَ سنڌ جي ڀلوڙ شاعره آهي، آئون به هن جيان، هر رسالي ۾ چپجندو آهيان، پر مشاعرن ۾ ڪڏهن ڪڏهن ويندو آهيان، سنڌي اردو فسادن ۾ آئون لطيف آباد ڇڏي، جڏهن سنڌي وسندين ڏانهن رخ ڪيو هئم ته منهنجي هڪ دوست پنهنجي بند جاءِ کولي مون کي ڏنائين، چيائين سانول جييترو عرصو چاهين اوترو وقت رهي پئو، ڀلي مسواڙ به نه ڏجانءِ، انهيءَ ڪري جو اڄڪلهه ڪامريڊ جاين تي قبضا پيا ڪن، سو تون آرام سان رهو، پوءِ آئون ڪيترائي سال رهيس هڪ جاءِ بنا مسواڙ جي ۽ ٻيو ڀر ۾ رهندڙ هڪ سٺي فيملي جو ساٿ مليو ته ڄڻ زندگي پرسڪون ٿي وئي، آئون پنهنجي زال ۽ ٻن ٻارن سان گڏ اچي رهيس.
اسان جي ڀر ۾ گهر ۾ رهندڙ منور پنهنجي زال ۽ بيواهه ڀيڻ سڪينه ۽ سڪينه جي ڌيءَ نزهت سان رهندو هو پنجن ڀاتين تي مشتمل هي گهراڻو انتهائي قربائتو هو، اسان هڪٻئي جي گهر، گهر ڀاتين وانگر ايندا ويندا هئاسين، منهنجي گهر واري ۽ منهنجن ٻن ٻارن کي هو تمام گهڻو ڀائيندا هئا، منهنجا ٻار ته سڄو ڏينهن نزهت جي چيلهه ۽ ڀاڪرن ۾ هوندا هئا ۽ سڪينه ته سڄو ڏينهن منهنجي زال وٽ ويٺي هوندي هئي جو هن کي ڪڏهن به اڪيلائپ جو احساس ٿيڻ ئي نه ڏنو.
آئون آفيس مان شام جو گهر ايندو هئس پنهنجي هڪ ڪليگ جو اڪائونٽ جو ڪم گهر کڻي ايندو هئس جيڪو رات جو ڪندو هئس ۽ رات جو ادبي ڪم لکڻ پڙهڻ جو به ڪندو هئس ۽ رات دير تائين جاڳڻو پوندو هو، سڪينه سڄو ڏينهن اسان جي گهر ويٺي هوندي هئي، منهنجي زال جي هم عمر هئي ۽ پاڻ ۾ سنگت به گهڻي ٿي وئي هين.سڪينه بيواهه ۽ واندي عورت هئي، هن جو ٽائيم سٺو پئي گذريو، مون سان به حال احوال اوريندي هئي ۽ ڪچهريون به ڪندي هئي، ڪچهرين ۾ هڪٻئي سان ڪو به حجاب نه هو، مون محسوس ڪيو، هوءَ دل ئي دل ۾ مون کي چاهيندي ضرور هئي، آئون هن سان واسطا ۽ لڳ لاڳاپا رکان پر دل جي ڳالهه ٻاهر ڪڏهن به نه ڪڍي ۽ نه ئي کيس اهڙو موقعو مليو هو، جو اسان کي اڪيلائي جو وقت مليو هو، منهنجي زال جي به نظر هن ۾ هوندي هئي ۽ شڪ به ڪندي هئي ته متان هنن جا ڪي واسطا نه ٿي وڃن پر هن به منهنجي زال کي اهڙو موقعو نه ڏنو هو ته هوءَ مون کي چاهي ٿي، اهو ته نظرن ئي نظرن ۾ محسوس ڪيو هو ته مون سان تعلقات رکڻ ٿي چاهي ۽ انهيءَ شڪ ۾ منهنجي زال ڪڏهن به گهر اڪيلو نه ڇڏيو هو ۽ نه ئي ڪا اهڙي ڳالهه ٿي هئي جو هو سڪينه سان واسطا ٽوڙي يا مون کي ڪجهه چوي ..... بس هن اهڙي ڪا ڳالهه ظاهر ڪرڻ به نه ڏني هئي نزهت جي ڌيءَ، عمر ۾ مون کان تمام گهڻي ننڍي هئي، هوءَ پنهنجو هوم ورڪ مون وٽ ڪندي هئي ۽ مون کان Help وٺندي هئي، آئون نزهت کي اهي رسالا ڏيکاريندو هئس، جن ۾ منهنجون ڪهاڻيون ۽ شاعري شايع ٿيندي هئي، هوءَ چوندي هئي، الا ...... منهنجو نالو ڪڏهن ايندو رسالن ۽ اخبارن ۾ .... هن جي شوق کي ڏسندي آئون هن کي رسالا ڏيندو هئس ته ڪهاڻيون ۽ شاعري پڙهندي ڪر..... پوءِ تون جلد لکڻ به شروع ڪندين ته تنهنجو مواد آئون رسالن کي موڪليندس۽ تنهنجو به ايئن نالو ايندو ۽ پوءِ جلدي هن لکڻ به شروع ڪيو ۽ پنهنجي پهرين نظم ڏيکاريائين، مون ڪجهه غلطيون ڪڍي نظم ٺاهي Ok ڪيم ۽ هوءَ ڏاڍي خوش ٿي هئي ۽ مون کي ڀاڪر پائي چنبڙي پئي هئي ۽ مون هن کي پهريون دفعو چُمي ڏني هئي ته هوءَ ڏاڍي خوش ٿي هئي ۽ پوءِ هن آهستي آهستي شاعري رواني سان لکڻ شروع ڪئي ۽ آئون هن جي شاعري کي Ok ڪندو هئس ته هوءَ مون کان شاباش جي چمي وٺندي هئي، منهنجي شاباش جي ڏنل چُمين کي هن پيار ۾ بدلائي ڇڏيو هو.
آئون پنهنجي ڪليگ جي آفيس جي اڪائونٽ جو ڪم رات جو ڪندو هئس هو مون کي ٽي هزار رپيا معاوضي جا ڏيندو هو ۽ پاڻ هر مهيني پگهار وٺي هليو ويندو هو، آئون آفيس جو ڪم ڪري پوءِ ادبي ڪم ڪندو هئس، ويتر جي نزهت جو ساٿ هوندو هو ته دير تائين ويهي ڊائري ۾ شاعري لکندي هئي ۽ مختلف رسالا به پڙهندي هئي، منهنجي زال سوير ٻارنهن لڳي کان اڳ سمهي رهندي هئي، منهنجي زال جو نزهت تي ڪڏهن به شڪ نه ٿيو هو، پر اهو به پسند نه هئس ته هوءَ دير تائين رات جو ويهي ٿي، چوندي هئي ٺيڪ آهي نزهت توکي پيءُ وانگر سمجهي ٿي، پر هڪ نوجوان ڇوڪري به آهي، ڪڏهن ڪڏهن چوندي هئي ”ڪپهه ۽ باهه“ گڏ نٿا رهي سگهن، آئون هن کي تسلي ڏيندو هئس ته ماٺ ٿي ويندي هئي، جيئن ته منهنجي ۽ نزهت جي عمر ۾ وڏو فرق هو ته ڪنهن کي به انهيءَ ڳالهه جو گمان نه هو ۽ اعتراض به ڪو خاص ڪنهن کي نه هو، هڪ رات مون کي چيائين سانول اڄ مون کي ٻنهي پاسي چُمي ڏجانءِ جو مون ٻه نظمون لکيون آهن، هن دفعي ڪپهه ۽ باهه واري ڳالهه ٿي وئي هئي، چنبڙيل جسم کي هٽايم ته چيائين سانول تون مون سان شادي ڪري سگهين ٿو، هن جو اهو جملو ٻڌي آئون حيران ٿي ويو هئس، چيم نزهت ڇا پئي چوين، چيائين سانول تون منهنجو محسن آهين، تون منهنجو استاد آهين، تون هڪ پيارو انسان آهين ۽ پيار ڪندڙ عظيم انسان به آهين، اسان هڪٻئي جي ويجهو به ٿي چڪا هئاسين، تمام گهڻو ويجهو، هڪٻئي سان پيار به ڪرڻ لڳا هئاسين، ايئن اسان جو پيار پڪڙجي پيو هو ..... هڪ رات دير تائين نزهت گهر نه وئي...... ته هن جي ماءُ اچي ويئي هئي ..... اسان ڊرائنگ روم ۾ ادبي ڪم ڪندا هئاسين ۽ اتي ئي ويهندا هئاسين، نزهت جي ماءُ سڀ ڪجهه ڏسي ورتو هو، نزهت جي ماءُ تمام گهڻي فراخدلي ڏيکاري، ڪنهن سان به ڳالهه نه ڪيائين، تمام گهڻي بهادري کان ڪم وٺندي ڪا ڳالهه نه پڇي، آهستي آهستي ڌيءَ کي رات جو دير تائين ويهڻ کان روڪي ڇڏيائين ۽ جلدي ٻن ٽن مهينن اندر هن جي شادي پنهنجي ڳوٺ، نزهت جي سئوٽ سان ڪرائي ڇڏي، نزهت تمام گهڻو پري هلي وئي، هيڏانهن هتي اسان کي رهندي ست، اٺ سال ٿي ويا هئا، منهنجي دوست اچي هڪ ڏينهن چيو، ادا آئون هاڻ هيءَ جاءِ وڪڻان پيو، توهان پنهنجو بندوبست ڪريو، ائين آئون اهو پاڙو ۽ اهو گهر ڇڏي ويس، وچ ۾ ويهه سال گذري ويا، هر ڪو پنهنجي پنهنجي حساب سان ڪو ڪٿي، ڪو ڪٿي زندگي گذارڻ لڳا هئا، ماشاءَ الله منهنجا ٻار به جوان ٿي چڪا هئا، ايئن ٻي ڏينهن نزهت جو فون آيو ۽ پوءِ هر روز مون سان ڪچهري ڪرڻ لڳي هئي ۽ چوندي هئي سانول پاڻ وري ملي سگهون ٿا، ڪنهن پل لاءِ، گهڙي کن لاءِ، ڪنهن سٺي موسم ۾ ..... ڪنهن سٺي ماحول ۾ ..... آئون هن کي سمجهائيندي چوندو هئس، نزهت ..... پنهنجي ملڻ جي موسم، پنهنجي عمر سان گڏ .... گذري چڪي آهي، پنهنجو اولاد جوان ٿي چڪو آهي، پنهنجي اها ئي محبت قائم رهي ته سٺي ڳالهه چئبي. ايئن نزهت منهنجي ڳالهه سمجهي ويندي هئي، هر روز ڪچهري ۾ پنهنجي مڙس جا سور، هن جي بيوفائي ۽ پنهنجي مڙس جي ٻي شادي بابت ڳالهيون ڪندي روئي پوندي هئي، هن کي سٺو پيار نه مليو هو، هن جي زندگي غير مطمئن ۽ بي سڪون واري گذري رهي هئي، سدائين روئندي چوندي هئي .... سانول مون کي منهنجو پهريون پيار جيڪو تو سان ٿيو ڪڏهن به وساري نه سگهي آهيان ۽ نه وسارينديس.