زندگيءَ جي سرڪس
پڇيو مانس، “۽ جڏهن روئيندو آهيان تڏهن؟”
وراڻيائين، “تڏهن تنهنجي روئڻ تي مونکي کل ايندي آهي.”
مون دل ڏانهن ڏٺو. دل جھانگير ڪوٺاري پريڊ جي ڏاڪڻ تي بيٺي هئي ۽ سمنڊ جي لڇندڙ ڇولين ڏانهن ڏسي رهي هئي.
مون دل کي چيو. “مان توکي کلائڻ لاءِ سڄي عمر روئيندو رهندس.”
هوءَ ٽهڪ ڏيئي کلي پيئي چيائين، “مونکي توسان همدردي آهي.”
چيم، “تون ايئن ئي کلندي رھ، خوش رھ، اهائي منهنجي تمنا آهي. مونکي همدرديءَ ضرورت ناهي.”
دل منهنجي اکين ۾ نهاريو پڇيائين، “خفي ٿي وئين؟”
چيم، “سرڪس جا جوڪر ۽ پڃرن ۾ ويٺل ڀولڙا ڪنهن کان به خفي نه ٿيندا آهن. ٻنهي جو ڪم آهي ٻين کي کلائڻ.”
پڇيائين، “تون ڪير آهين جوڪر يا ڀولڙو؟”
چيم، “مان هڪ تمام وڏي سرڪس جو جوڪر آهيان. اُن سرڪس ۾ مان اڪيلو ئي جوڪر ناهيان. مون جھڙا هزارين لکين جوڪر ان سرڪس ۾ ڪم ڪندا آهن.”
“اها سرڪس ڪٿي آهي؟”
“اهڙا خطرناڪ سوال پڇي، منهنجي عاقبت خراب ته نه ڪر.”
“ڊڄين ٿو؟”
“اڄڪلھ ڊڄڻ کي ڊپلوميسي سڏيندا آهن.”
“ان جو مطلب آهي ته تون ڊپلوميسيءَ کان ڪم وٺي رهيو آهين!”
“ها.”
“ڇو جو جنهن سرڪس جو مان جوڪر آهيان، تنهن ۾ هيرو ڪو به ڪونهي. فقط ولين (Villain) آهن.” دل کي سمجھائيندي چيم. “۽ سرڪس جا ولين بدقسمتيءَ سان پاڻ کي هيرو سڏيندا آهن.”
پڇيائين، “هيرو ڪنهن فلم جي شوٽنگ تي ويو آهي ڇا؟”
وراڻيم، “مون واري سرڪس ۾ شوٽنگ جو ڪم به وليين ڪندا آهن پر اها فلم جي شوٽنگ نه هوندي آهي. مان پنهنجي جملي جي وضاحت نه ڪندس.”
دل پڇيو، “سرڪس جو هيرو ڪٿي آهي؟”
جواب ڏنم، “سرڪس جو هيرو واڱڻ جي پوک تي تجربا ڪري رهيو آهي.”