مان ڇا ٿو چاهيان
ڀڪشا ڏيو!
خيرات ڏيو!
دان ڏيو!
مان طرحين طرحين جا آواز ٻڌي رهيو آهيان. مان جملن جي جھنگ مان گذري رهيو آهيان.
“فقير معاف ڪر!”
“فقير هليو وڃ!”
“ترس فقير! اچي، هيءُ پيسو وٺ.”
نه نه مان پيسي جو فقير نه آهيان. مان سِڪن جو سوالي نه آهيان. مان دولت جو بيکاري نه آهيان. نه نه، مون کي دولت جو دان نه ڏيو. منهنجي ڪشڪول ۾ سڪا نه وجھو.
“فقير، ماني کائيندين!”
“فقير ، ٿڌو پاڻي پيئندين!”
ها، مان پياسو آهيان، مان اڃايل آهيان.
مان روح تائين اڃايل آهيان، مون کي پاڻي ڏيو.
نه نه، مون کي ميونسپالٽيءَ جي نلڪن جو پاڻي نه ڏيو. مون کي مٽن دلن ۽ ريفريجريٽر جو پاڻي نه ڏيو. مون کي آسماني ابر جو پاڻي نه ڏيو، مون کي پهاڙي چشمن جو پاڻي نه ڏيو، مان ڏاڍو اڃايل آهيان، مان ڏاڍو وياڪل آهيان.
مان آب حيات جو متلاشي نه آهيان، مان فطرت جي رمزن ۾ حقيقت جي چشمي جو متلاشي آهيان. حياتيءَ جي مسلسل سفر ۾ ان پاڻيءَ لاءِ پياسو آهيان، جيڪو پاڻي ٿرماسن ۾ نه کڻبو آهي. جيڪو پاڻي ڪولرن ۾ نه وجھبو آهي. جيڪو پاڻي پخالن ۾ نه ڀربو آهي، اهو پاڻي ڪشڪول ۾ وٺبو آهي. مان فقير آهيان، منهنجي هٿ ۾ ڪشڪول آهي.
“فقير، عمر جي خيرات وٺندين!”
“وڏي ڄمار جي بيک وٺندين!”
نه نه، مون هتي رهي ڏٺو آهي، مون زهر جو پيالو پي ڏٺو آهي. مون صليب ڪلهن تي کڻي ڏٺو آهي. سچ جي عيوض مون سنگسار ٿي ڏٺو آهي. تنگ نظر ۽ تنگ دل معاشري ۾ وڌيڪ رهڻ لاءِ مان آرزو مند نه آهيان. مان هتي نه رهندس، مان هليو ويندس، مان خليل جبران وانگر ميري هيسڪل کان اڳ مري ويندس، منهنجي مرڻ کان اڳ مري ويندس، منهنجي مرڻ کان پوءِ ماڻهن کي خبر پوندي ته مان ڪنهن جي ڪري جيئرو هوس. منهنجي مرڻ کان پوءِ ماڻهن کي خبر پوندي ته مان ڪنهن جي ڪري لکندو هوس ۽ ڪنهن جي لاءِ لکندو هوس، نه نه. مان مقرر گھڙين کان وڌيڪ نه جيئندس، مون کي زندھ رهڻ جي سزا گھڻي وقت تائين ڪاٽڻ جي ڪا تمنا نه آهي. مان هليو ويندس.
“ته پوءِ تون ڇا جو بيکاري آهين!”
“پنهنجي ڪشڪول ۾ تون ڇا ٿو چاهين!”
مان ڇا ٿو چاهيان!
الاءِ! مون کي خبر نه آهي ته مان ڇا ٿو چاهيان! منهنجي هٿ ۾ ڪشڪول آهي. مان ازل جو آواز ٻڌي رهيو آهيان. جوڳيءَ تي جڙاءُ نسورو ئي نينهن جو.•