اُفق
مون ڪجھ نه چيو. مون سندس مڌر آواز ٻڌڻ چاهيو ٿي، خاموش رهيس. هن ٻيهر چيو، “هيلو.”
چيم، “تنهنجي آواز ۾ اڄ به صدين جي سرهاڻ آهي سنڌو.”
“تون!” هن تعجب وچان پڇيو، “رت ۽ باھ جي شهر ۾ ڪڏهن آيو آهين؟”
چيم، “مان هتان ويو ئي ڪڏهن آهيان.”
“بڪواس نه ڪر.” سنڌوءَ چيو، “اسلام آباد ۾ جھنڊا کوڙي وڃي ويٺو آهين ۽ مٿان وري چوين ٿو ته هتان ويو ئي ڪڏهن آهيان!”
“سنڌو” چيم، “پنهنجي دل کان پڇي ڏس.”
هوءَ خاموش رهي.
چيم، “يقين ڪر سنڌو، منهنجو تصور تنهنجي در جو طواف ڪرڻ کان پوءِ ڪراچيءَ جي گھٽيءَ گھٽيءَ ۾ گھمندو آهي، رلندو آهي. مان ڪراچيءَ مان نه ويو آهيان سنڌو.”
پڇيائين، “گھڻن ڏينهن لاءِ آيو آهين؟”
چيم، “بارود، باھ ۽ دونهي ۾ مونکي ٻوسٽ ٿي ٿئي. مان اڄ موٽي ويندس.”
چيائين، “وڃڻ کان اڳ منهنجي هڪڙي ننڍري خواهش پوري ڪندين؟”
چيم، “مون کان منهنجي زندگي جو ٻليدان ڇو نٿي گھرين؟”
هوءَ خاموش رهي.
“تو مون کي دعائن ۽ محبت جا ڀنڊار ڀري ڏنا آهن.” چيم، “۽ مون توکي ڪجھ نه ڏنو آهي سنڌو.”
چيائين، “اسان محبت ڪئي، واپار نه ڪيو آهي.”
چيم، “تو ڪجھ چوڻ ٿي چاهيو شايد.”
پڇيائين، “اڄ شام جو ڪلفٽن تي جھانگير ڪوٺاري پريڊ اچي سگھندين؟”
“ها، مان ايندس،” چيم، “۽ پوءِ اسين وارين جي دفنين مان پوريل خوابن جا اڻپورا سلسلا ڳولينداسين.”
اسين جھانگير ڪوٺاري پريڊ جي ڏاڪڻ تي ملياسين. هوءَ مون ڏانهن ڏسڻ لڳي. پڇيم، “ڇا پئي ڏسين؟”
چيائين، “ڏسان پيئي ته وارن ۾ اڇا پئجي ويا اٿئي، پر تنهنجي محبت جوان آهي.”
“محبت زمان ۽ مڪان جي پابندين کان آزاد هوندي آهي، تنهنڪري عمر رسيده نه ٿيندي آهي.” چيم، “مان تنهنجي محبت ۾ ظاهري طرح فنا ٿي ويندس، پر منهنجي محبت فنا ٿي نه سگھندي.”
پڇيائين، “ڇا اِهو لازمي آهي.”
“ها، اهو لازمي آهي.” چيم، “ڇو جو دائمي محبت، ڏکن کي جنم ڏيندي آهي.”
ان کان پوءِ اسان پاڻ ۾ نه ڳالهايو. هڪ پاسي ٿي ڏاڪي تي ويهي رهياسين ۽ اُفق جي ٻئي پار ڏسڻ لڳاسين، جتي زمين ۽ آسمان مليل نظر ايندا آهن، پر جدا جدا هوندا آهن.•