تنهنجي نگريءَ ڏور اسان کان
اُتر جو ڪو واءُ وَريو آ، اهڙيءَ مُند ۾ چاهه چَريو آ،
مچڙو ٻاري ويٺو آهيان، چهرو مُنهنجو ڳاڙهو لال.
اهڙو ڪوئي ڏينهنءَ به ايندو، ماڻهن جي ڪنهن ميلي ۾،
تُنهنجي مُنهنجي وِچ ۾ هوندو، سونو سونو ميندي ٿال.
نِڀ تي پيارا ساڳيا سارا، تارا ڪتيون کير ڌارا،
سِج صدين کان ساڳيو آهي، چنڊ نه بدلي آهي چال.
هر هر اُڏندا مور ’عطا دل‘ هڪ ڀٽ کان ٻي ڀٽ تائين،
لُڪ لڳيءَ جو سانوڻ اِيندو، هرڻيون ڏينديون ڇرڪي ڇال.
-*-