وڇوڙي جي پهرين عيد
اڄ!
هن ويل آسمان جي ڦهلاءَ جيڏو يقين اٿم
روهه جبل جهڙي پڪ اٿم
ته
هن ٽاڻي، جهڙ ڦڙ ويلي
نڀ تي جا ڪارونڀار آهي
۽ انگ ونگ کي ڇُهي ويندڙ
سرير ۾ سيسڙاٽ ڪندڙ
ٿڌيءَ ۽ چڀندڙ هوا ۾
تون وياڪل ۽ اٻاڻڪي هوندينءِ
پنهنجي ڀرپاسي
گهر جي سمورين ڀاتين
۽ پاڙي وارن جي شور ۾
اڪيلي هوندينءَ
سانجهي عيد آهي
اِن اهڙي لمحي
تو ۽ منهنجو رڳوڪو
سکڻو رابطو به ڪونهي
ڪهڙي نه رُکي عيد آهي!
نه تو مون ڏانهن عيد ڪارڊ موڪليو
۽ نه وري مون ڪو توکي چٽ يا نياپو مڪو
عيد
ويڳاڻي عيد
گهائي ويندڙ عيد
ڏنڀيندڙ ۽ ڏاريندڙ عيد
سڏڪائيندڙ
۽ روئاريندڙ عيد!
تون ۽ مان
رڳو تصور ۾ ئي هڪ ٻئي کي
ڇهي پيا سگهون
چمي پيا سگهون
۽ پاڻ هن گهڙيءَ
ڪيڏا نه بيوس ۽ لاچار آهيون؟
جو
زماني جي ڏاڍ کي
ڏاري نه پيا سگهون
اڄوڪي عيد رات ڪيئن گذرندي؟
ڪو به پتو ڪونهي ڪو
۽ صبح جو
تنهنجي ۽ منهنجي اوسي پاسي
الڳ، الڳ ڌار- ڌار
خوشيون هونديون
خوشبوئون هونديون
واڌايون هونديون
مرڪون ۽ نينڍون هونديون
جتان ڪٿان
ٻانهن جا اُتساهه
ڀاڪرن لاءِ آتا هوندا
انيڪ
آتيون ڇاٿيون
اداس ۽ پياسيون ڇاتيون
ڳلي ملنديون
دليون ڌڙڪنديون
اُڃون اجهامنديون
جوانيون
مست ٿي پونديون
ڪوٺون ڏبيون
عيدون ورهائبيون
ديدون ورهائبيون
۽
قرب ونڊيا ويندا
اوپرين
تنهنجا ۽ منهنجا
محروم
محڪوم
مظلوم جذبا
رڳو مست الست هوندا
تو ۽ مون وٽ
رڳو تصور ئي باقي رهندا
يادون هونديون
ساروڻيون هونديون
۽
وڇوڙي جي
هن پهرينءَ عيد تي
تون مون وٽ نه هوندينءِ
مان تو وٽ نه هوندس!!!
-*-