هان!- ڇا ٿي چئي
تتي سج جو وسي ٿي اُس، وڻن جي ڇانءَ ڇا ٿي چئي،
پري کان ڪوڪ ڪويل جي اوهان جي نانءَ ڇا ٿي چئي.
لکين ڪي نيڻ اٽڪي پيا، هزارين عشق ٿيا ناڪام،
هزارين داستانن ۾ دِلين جي دانهن ڇا ٿي چئي.
صبح ٿو ساز سڀ ڇيڙي، منجهند جو رياض جاري آ،
گوئيا! شام ويلي جي، چُمي ۽ چانهن ڇا ٿي چئي.
ڪنين ڪارڻ ڀڳئي چوڙيون، اُنهن جا سڀ جلايئي خط،
بِنا چوڙين جي خالي چئو، اوهان جي ٻانهن ڇا ٿي چئي.
بندوقن جا ڇڏيل ڇيرا، ڍنڍن ۾ ڍار ڊوڙي ٿو،
مڇيءَ کي ماٺ وَئي ويڙهي، پکيءَ جي آنهن ڇا ٿي چئي.
سڄيءَ سنڌ کي به سوچي ڏس، ندين تي به نظرون رک،
لُڏي ٿي لام ڪنهن وڻ جي، اُتي ڪانءَ ڪانءَ ڇا ٿي چئي.
نهاري نيڻ ناءِ ٿي، سڄيءَ چِت سان چتائي ٿي،
اها ئي نار اکڙين سان، تڪي توڏانهن ڇا ٿي چئي.
وري ڪنهن ڳوٺ ۾ وڃبو وري نئين ڳالهه ٻُڌبي ڪا،
’عطا‘ آواز ايندو ڪو، هان! هان! ڇا ٿي چئي.
-*-