ضمير جي آئيني ۾
سڀ گهڙيون ڦڪيون
۽ بي رنگ هونديون اٿئي
جن گهڙين ۾ تون
وڪامجي ٿو وڃي
او ويڪائو شاعر!
ضمير جي آئيني ۾
تنهن ويل
توکي پنهنجو ويڪائو عڪس
نظر ڪونه ايندو آ
۽ تون شاعري جي سحر جو
ناجائز فائدو وٺندي
اهو وساري ٿو ويهين
ته شاعرن جي امرت ڏات
تو وٽ
سونهن- سچ پيار
۽ انسانيت جي ضمير جي امانت آ
ان طلسماتي هيري جي
حفاظت ڏانهن
تون
سدائين ذميوار آهين.
-*-