هِڪڙو! رُوپ ته ناهي
تنهنجو هڪڙو روپ ته ناهي، لکي جنهن تي بس ڪيان،
تون ته هر هنڌ حاضر ناظر توکي ڪهڙو ڏس ڏيان.
تون ته ازل کان جبلت آهين هرڻين جي، هنجن جي ڪونجن مورن جي،
تون ته ازل کان گونج نرالي، بُلبل جي ٻاٻيهن جي شورن جي.
بهار مُرڪي گيت چيو جو، تنهنجي مُند جي مَستيءَ ۾،
تنهن ۾ تنهنجا ساز سمائيا رم جهم راڳ الستيءَ ۾.
گهنگهور گهٽا ۾ نئين جو پاڻي جيئن وهي ٿو زور ڪري،
جوڀن تنهنجو اِئين ڪنواري! واٽن تي ولوڙ ڪري.
زلف وراڪو جنهن ۾ ناهي تنهنجو، رات به ڪانهي سا،
مُرڪ وراڪو جنهن ۾ ناهي تنهنجو، پِرڀات به ڪانهي سا.
جيئن سج سُهائي جڳ جرڪي، باهه لڳي جيئن ٻيلي ۾،
تيئن ٿي تنهنجي سونهن ڪِري تجلا تجلا ميلي ۾.
-*-