هلي آ ڀِٽائي هلي آ هلي آ
رسالو تون پنهنجو پڙهي آ، هلي آ،
سنڌڙي ڪڏهن کان ڪڙهي آ هلي آ،
ڪو ڏاگهو پلاڻي چڙهي آ هلي آ،
جهانگين جهول تولئه جهلي آ هلي آ،
هلي آ، هلي آ، ڀِٽائي هلي آ.
ڀٽن ۾ ٻري باهه ڀلين ڀڙڪائي ڀڙڪا،
ڇُٽا تير آهِن ڪمانن مان ڪڙڪا،
ڪو باندي بندن ۾ پيو کائي اُٻڙڪا،
اڃا آس ماروئن نه تو مان پلي آ،
هلي آ، هلي آ، ڀٽائي هلي آ،
روهن مٿان ڪا ڪونج رڙندي اچي ٿي،
اڪيلي اويلي اُڏرندي اچي ٿي،
وانڍيارن جي وانڍن کان ورندي اچي ٿي،
شِڪارين جي ڊپ کان وَلر مان ڀُلي آ،
هلي آ، هلي آ، ڀٽائي هلي آ.
اڙي شاهه! ٿر ۾ ٻاٻيهو مَري ٿو،
ڪا بُلبُل ۽ ڪويل پپيهو مري ٿو،
ڪو تاڙو ۽ مورن جو جوڙو مري ٿو،
جسم جان جندڙي جلي آ جلي آ،
هلي آ، هلي آ، ڀٽائي هلي آ.
ڪو قومي صحافي پيو توکي سڏي ٿو،
ڪو ننڍڙو کٿابي ٿو توکي سڏي ٿو،
ڪو گلڙو گلابي پيو توکي سڏي ٿو،
ڪينجهر ۾ ڪوماڻي ڪا تازي ڪلي آ،
هلي آ، هلي آ، ڀٽائي هلي آ.
ناريون، نوجوان ۽ ٻُڍا ٻار جاڳيا،
ڪهاڙيون ۽ ڏاٽا کڻي يار جاڳيا،
مزدور هاري ۽ لوهار جاڳيا،
چوي ٿو ’عطا دل‘ اِها مُند ڀلي آ،
هلي آ، هلي آ، ڀٽائي هلي آ.
ڀٽائي! ڀٽائي! هلي آ، هلي آ.
-*-